Wat is Azie toch geweldig

Zo'n nacht waarvan je weet dat-ie kort is en je weet dat je ongeveer NU in slaap moet vallen. Zo'n nacht dat je nog bergen energie over hebt en alles aantrekkelijker is dan slapen. Echt hoor, kamer was super en het bed lag echt lekker. Maar het duurde allemaal even. Tijdverschil, dutten in het vliegtuig en "ik ben gewoon op weg naar de Flipjes" met gepast gestuiter doen er ook vast een bijdrage aan. De wekker was genadeloos (gevoelstemperatuur 3:30) maar de douche zo fijn als de rest van t hotel. De chauffeur stond netjes een kwartier te vroeg klaar en tijdens de rit heb ik iets meer van Oman gezien. Niet heel veel natuurlijk, maar de zonsopgang die de lucht achter de bergenrijen geel kleurt, de contouren van de huizen en palmbomen die steeds meer vaste vorm kregen tot ze "gewoon" huizen en palmbomen werden. Prachtig en het verbaast vast niemand maar Oman staat bij deze op mijn bucketlist.

Het vliegveld is ook uiterst hi-tech, OCD-schoon en verdwalen zal je niet lukken. De eerste tent die ik tegenkwam op jacht naar koffie was een biologisch organisch stekkie met in hoofdzaak hummus en gegrilde groenten. En dus vanzelfsprekend de meest awesome bonenkoffie die er te vinden is.

Over OmanAir kan ik kort zijn (maar dat doe ik niet, ik blijf trouw aan mijzelf). Ook zij hadden geen idee van die upgrade maar ik kon hem krijgen voor 1800 OMR. Ja doeiiiii en daarnaast gaat het me daar niet om, die vlucht was al achter de rug ook, maar ik wil degene die me heeft blij gemaakt met een dode mus gewoon even horen zeggen "mijn fout" of iets in die trant. Is niet gebeurd en ik geef het op nu, dit was het laatste kastje met muur. En ik kon er ook niet mee zitten. OmanAir had immers mijn loyaliteit en sympathie al, hebben ze niet eens veel voor hoeven doen. Het enige dat ze hoefden waar te maken was
- fatsoenlijk vegan eten dat ook echt vegan is (check)
- vriendelijke lui (check)
- Een mooi vliegtuig (aan de buitenkant wel ja)
- Schoon en functioneel.
En daar ging het mis. En ik roep altijd dat ik alles wel vlieg, zelfs al zitten er gaten in, maar er zat idd een paneel los waardoor ik zo op de isolatie kon kijken. Scherm was geen touchscreen (allez, dat went, ouderwets maar t went) maar daar zat ook een fout in waardoor alles een blauwe baan had. Behoorlijk ergerlijk. Geen ondertitels maar geluidskwaliteit dat ik bij Mary Poppins niet kon horen welk liedje het was zonder te kijken. Ze hebben geprobeerd er iets mee te doen, maar dat is niet gelukt. De enige optie was (kwamen ze 2 uur voor aankomst mee) een andere plek, maar dat was gang pad. Ja daaaahaaaag. Verder ook wel naar dat de ramen dicht moesten gedurende 4 uur en alles donker werd om te slapen. Ja dat is lekker met een nachtvlucht, maar van 09:00 tot 21:30 (alles plaatselijke tijd) vind ik niet echt een nachtvlucht? Laat me lekker denken dat ik de hele dag in de lucht hang en dan wordt het weer donker en is het slaaptijd. Nu dus overdag slaaptijd. Jammerrrrrr dat wordt even doorvechten tegen de jetlag. Maar ere wie ere toekomt; ik heb nog nooit zo een smoothe landing meegemaakt. Geen ene stuiter of zelfs trilling, uiterst knap.

Manilla zelf staat vrij slecht bekend, maar het vliegveld is -hoewel echt aziatisch en niet te vergelijken met Oman- redelijk efficient en duidelijk. Bij de uitgang staan mensen die toeristensimkaartjes verkopen (ik ben dus NIET telefonisch bereikbaar maar wel appbaar!) en dan staat er ook een GrabPoint klaar waar je zonder gedoe een goedkope taxi krijgt.
De rit was wel een gekkenhuis, overal getoeter, mensen die elkaar nog net niet helemaal stuk rijden maar daar lijkt het wel op. 6 banen die elkaar geen centimeter gunnen.
Het hotel was van de buitenkant enorm pauper maar wat een contrast met binnen! Hysterische rooftopbar, alles splinternieuw en serieus luxe en netjes. En dat boven de 7-11. En dan zit ik nu zo hier, met broadbeans, te typen en me weer te realiseren dat ik morgen vroeg weer op en weg moet. En me nog veel harder te realiseren wat een freaking bofkont ik ben en hoeveel ik van dit deel van de wereld houd.