Dan maar 2 dagen samenvoegen

En eigenlijk is dat iets dat me niet zo vaak gebeurt, over het algemeen schrijf ik trouw iedere avond. Maar t werkte allemaal niet en ik was moe, dus dacht ik "doeiiii morgenochtend" maar dat gebeurde ook niet. Dan maar 2 in 1, ook goed.

Grappig wel dat het nu van zo ver moet komen. Giterochhtend lijkt zo dichtbij en zo ver weg tegelijk. Een voorspoedige reis gehad naar Manilla terminal 4, en wat een verschil met de terminal waar ik aankwam zeg... Deze is alleen voor binnenlandse vluchten en echt pauper. 1 hal, 6 gates, die allemaal dezelfde hal delen. Die ook restaurant en koffiebar is. Toch nog verbazend druk met vluchten. Of ja, verbazend? In een land met zoveel eilanden? Er was zelfs een massagehoekje waar je je kon laten masseren door blinden en slechtzienden. Perfecte manier van wachten, bring it on. Het vliegtuigje was iig wel cool, geen lelijke rode AirAsiabak maar een liefje in t groen/wit/goud. Lucky me: turbulentie! Lekker aan de stuiter. Kraakte aan alle kanten en ik moest nog aan een enkeling denken die daar echt van in de stress zou gaan.
Vliegveld Tagbilaran, de eerste "echte" stop was nog hilarischer. Deed me denken aan Ghana, qua opzet.
Een stukje asfalt en een baan, op dat asfaltje werd het vliegtuig geparkeerd. 4 mannekes kwamen met een trap op wieltjes aanzetten (niks geen karretje of mooi stuur, gewoon douwen) en de bagage ging de kar op, zo de bagageband op die gewoon in de deuropening was. De hal was voorzien van douane (een onbemand tafeltje tegen de muur) en 2 toiletten (waarvan de deur niet op slot kon). Een toeristenstandje was er ook voor als je een resort wilde boeken. Een plattegrond of iets hadden ze dan weer niet. Om het hoekje een betonnen kist om je wapens in te gooien en een briefje op de deur dat je onder geen beding heen en weer mag lopen.
Buiten een gekkenhuis van taxi's en roepende mensen, het vinden van een trike was geen probleem. Tas in de achterbak en ik in het zijspanbakkie op naar het hostel. Het hostel waar ik het mist zeker over was en ik moest idd even wennen. Dagelijks BBQ en Karaoke en een zeer vriendelijke maar redelijk opdringerige eigenaresse. De kamer waar ik heen werd gebracht stonk 3 uur in de wind naar aangeplakte nicotine. Bleek een foutje en kort later kreeg ik er een waar ik de eerste was en die wat frisser rook. Schoon genoeg om weer te weten dat ook Azië zn best kan doen maar voor nederlandse begrippen zou je niet verder komen dan 'man man man, kansloos". Maar dit is niet NL dus ben ik happy. Het enige dat ik echt shit vind is de koude douche. En dan bedoel ik echt écht shit.

Inmiddels was het alweer eind van de middag en zat het me toch wel te jeuken om iets actiefs te gaan doen. Een beetje opties bekeken, heen en weer geouwehoerd en met 3 duitsers en een portugees een vuurvliegjestocht gedaan. Op de motor erheen (nee ik heb geen motorrijbewijs, ja in de filips geldt auto ook voor motor, nee ik ben niet achterop gegaan maar heb zelf gestuurd). Het zou dichtbij zijn maar werd toch een uurtje rijden, door het drukke verkeer van Tagbilaran en later de rustiger buitenwegen.
De raft die ons was toegezegd bleek een bamboe vlot te zijn dat niet op ons berekend was. "6 people medium size" moest kunnen, maar die moesten wel medium filipinosize zijn. We konden er dus maar met 3 en de gids op. De andere 2 moesten de kano in.
Het vlot hield dapper vol, ondanks onze natte konten en voeten. En de vuurvliegjes lieten zich volop zien en waren aan het sprankelen en feesten, fantastisch. De terugweg op de motor was al iets vertrouwder, en het is me duidelijk dat jarenlang op enen brommer rondscheuren echt goed heeft gedaan want ik kon de mannen probleemloos volgen.


Ondanks dat dunne matrasje in een kamer die ijskoud was heb ik prima geslapen en nog goed uitgeslapen ook. De koude douche zo kort mogelijk gehouden en weer op de motor (had hem voor 24 uur gehuurd) weerop pad, naar de TarsierSanctuary. Tarsiers zijn spookdiertjes en superklein. Max 130 gram, waarvan zo te zien de helft oog is. Superlief, superschattig en de tour was ook supersnel voorbij. Een kwartiertje en weer klaar. Eeeeehhhh?... Ja dat was het. Ok, het was zeker wel de moeite waard. Door naar de chocolate hills. Allez, dat was het plan. Maar opschieten deed het niet en de motor moest op tijd weer terug zijn. End at heb ik flink zitten vervloeken. Ik wil op vakantie eigenlijk geen rekening moeten houden met dat soort dingen maar ja. Ik ben toen bij the Man Made Forest geweest en daar heb ik gewoon even heerlijk gekeuteld. Zou zomaar zeggen dat er niets bijzonders was, maar een bos met een rijke geschiedenis (in de oorlogen hielden de vluchtenden zich daar schuil en later is het helemaal opnieuw aangeplant omdat het "op" was, bestaande uit zulke mooie bomen etc, ja, dat vind ik eigenlijk best bijzonder.
Vanavond mezelf wederom een massage kado gedaan. Man wat heeft ze me zeer gedaan, maar nu achteraf is alles heerlijk los en waarschijnlijk zo blauw als een smurf.

Morgen alweer laatste dagje Bohol, dat gaat me veel te snel allemaal...