I believe I can fly

Al lag dat dan niet aan de buschauffeur die me op de heenweg vergat te vertellen waar ik er uit moest. Naja, geen punt, ik wilde ook naar de chocolate hills en dat lag een stukje verder dan de zipline. Een tocht van al gauw 2,5 uur enkele reis. Dus gewoon lekker blijven zitten en de dingen gewoon andersom doen.

De hills waren prachtig. Beter dan ik me had voorgesteld. Dat er een storm bij kwam maakte het alleen mooier en het uitzicht was bijzonder. Menigeen heeft al fotos via de app gekregen en de reacties verschillen tussen "hey, tieten!" en "zijn dat molshopen ofzo". De waarheid is vermoedelijk dat het oude koraalriffen zijn die op een zeker moment droog zijn gekomen.

Heb me er een leuk uurtje kunnen vermaken en ben de terugtocht aangegaan, op naar de zipline. En dat was nog net op tijd. Niet meer voor het karretje maar nog wel voor degene waar je vliegt. Zie het voor je als een tilmat waarin je op je buik ligt, van je nek tot je schenen. Een soort dwangbuis lijkt t ook wel. En dan hoppakee, krijg je een zetje mee en is het al heel snel heel diep. Vliegend over de rivier, eigenlijk spannender dan ik dacht maar ik wist ook heel erg goed dat dat geen moer uitmaakt want hangen is hangen en een andere weg terug is er ook niet dus beter maar gewoon genieten en reken er maar op dat ik dat gedaan heb.
De actioncam heeft alles gefilmd dus ooit verschijt er wel materiaal van ;)

Bij terugkomst in de busterminal heb ik nog een markt gevonden die puur voeding had en waar ik snel weggegaan ben (een zipline ok maar zo'n markt is echt eng) en ben een enorm winkelcentrum ingegaan. Meteen een Buzzcafe tegengekomen en die naam kende ik nog vanuit de happycow app. Een zeer geslaagde en gezonde vegan pizza was het resultaat. En voor je dan weer eens terug bent, t was alweer 21:00.
Spulletjes zijn gepakt, nu nog bedenken of ik nog via Panglao ga of meteen naar Cebu. Ik denk t laatste.