Dag 28, 29, 30; Perhentians

Dag 28

De dorm van Rope Walk guesthouse leek gisteren nog zo schitterend, en dat wás-ie ook. Bedden wat ruimer dan bij Ali, een stuk schoner allemaal en steviger ook. Eigenlijk op alle fronten beter, behalve het "thuis" dat ik bij Ali eigenlijk al heel snel had.
Wat een tegenvaller was het dan ook dat er tot de vrij kleine uurtjes een wedstrijd ofzo op tv was, waardoor de mannen bij ieder spannend moment begonnen te roepen en ons uit onze slaap hielden.
Toen ik eindelijk sliep (geen idee hoe het met Erica zat) werd er op de deur geklopt. Enigszins gedesorienteerd omdat het even het gevoel gaf "verslapen voor de taxi" bleek het een derde dormgenootje te zijn. Aardig meisje, maar weer wel een half uur slaap weg. Toen ik vervolgens weer wakker werd was het van Erica, die net klaar was met inpakken en vertrok. Voor mij het startsein om ook actief te gaan doen.
Na een prima rit (maar vreselijk zagende chauffeur, ik denk dat ik zijn nummer aan Teviot geef) en probleemloos inchecken etc werd ik helemaal happy van het propellorvliegtuigje, wat een dotje! En ik moet zeggen, ik ben een verschrikkelijke geluksvogel qua vliegen, maar zo soft als dit tochtje ging heb ik het ook nog niet eerder meegemaakt. Firefly is een low-budgetline, de gratis 20 ruimbagage had ik ook niet helemaal zien aankomen. En ook de beker sojamelk en het zakje pinda's verwacht je toch niet erg op zo een vluchtje.
Dat mijn rugzak kapotgetrokken bleek ook niet overigens.

Eenmaal in Kota Bharu (wat een stinkdorp! Geen aanrader als bestemming) hadden we al snel 7 man verzameld die allemaal naar de perhentians wilden. Dus een minivan gehuurd en hoppa. Toch nog een zeer aanzienlijke rit, maar uiteindelijk toch bij een bootkaartjesverkoop aangekomen. Ik was er vrij zeker van dat mn hotel incl de boot was, maar helaas, toch nog een flinke kaart moeten kopen. En dan nog weer een extra belasting om uberhaupt richting eilanden te mogen, ik was er eigenlijk alweer helemaal klaar mee en had echt iets van dat het nu wel allemaal heel erg tof moest gaan worden om het moeite nog waard te laten zijn.

Het speedbootje was goeie gein, onderweg nog een zwemvest verloren maar een noodrem meemaken op zo een bootje is ook wel wat.
Gauw een broodje gegeten, wat ook wel weer een belevenis was. De veggieburger bleek gewoon een hamburger zonder hamburger te zijn, dus alleen een broodje met rauwkost. Helemaal goed. Tot hij het op de bakplaat mikte, die wel droop van het vet terwijl ik de bui al voelde hangen en uit heb gelegd dat ie dat vooral niet moest doen. Poging 2 ging er een dikke laag boter op, ja beste kerel, dat wordt-em ook niet he! 3e poging was daarintegen wel zeer smakelijk.

Vrijwel direct daarna meegegaan op de snorkeltrip. Michel vertelde nog dat het echt het binnentreden van een andere wereld is, waar je gewoon geen weet van hebt en die zo vredig en kleurig is en waar je je welkom voelt omdat een hoop vissen helemaal niet wegzwemmen ofzo.
Hij heeft niets teveel gezegd. Wát een ervaring, al vanaf het eerste ogenblik. Meteen tussen allemaal gestreepte visjes. Dat je niets mag aanraken was de visjes niet zo duidelijk want die hebben her en der wel lopen happen. En dan om mee heen kijken en nog zoveel meer vissen, in zo veel verschillende kleuren. Sommigen bijna lichtgevend, anderen juist zwart wit, van guppie-formaat tot het formaat van een menselijk torso.
Een heleboel vissen die ik weleens heb gezien op tv, of in boeken, of op de foto's van Linda. Maar om er dan zelf zo tussen te dobberen... Magisch.
Volgende snorkelstop was meer gericht op koralen. En die waren er. Ook weer schitterende kleuren en texturen, ongelofelijk. Nemo en zijn hele omgeving gevonden.
Koddige beestjes trouwens! Best nieuwsgierig.
De 3e stop was ook een cadeautje. De begeleider wees een plekje aan en zei dat we daar moesten blijven. In eerste instantie viel me vooral op dat er niets te zien was behalve een rots in de vorm van een schildpad. Die dus inderdaad geen rots was maar een fantastische zeeschildpad. Beest leek echt enorm, fascinerend om zo te volgens. Dat hij op een zeker moment naar de oppervlakte kwam en zijn kop op ong. een armlengte afstand was, jaaa.... Werkelijk joh, wat een beest! Zo een vriendelijke en wijze uitstraling, fantastisch wat een belevenis!!!

Eenmaal terug bij het hotel kon ik mijn kamer in. Meevaller! Netjes, schoon, super uitzicht, alles goed. Even gedouched en even op het terras gezeten. Niet zo lang, had al snel weer zin in het water. Dus hop, zwempak weer aan en het water van de buren in gegaan. Wat ze zeggen over standen met zand dat poederfijn en hagelwit is klopt helemaal! In het water even gedobberd, maar toch genoeg water gezien en zo zonder snorkeltje...
Na een schitterende zonsondergang te hebben mogen zien maar eens vroeg gaan slapen. Wat een ruimte, zo een groot bed!



Dag 29
Vond ik gisteren nog dat het eiland echt nooit zou gaan vervelen: dat was voor korte duur. Vanmorgen was mijn motivatie eigenlijk een beetje gedaald. Snorkelen leek me onverstandig gezien de schreeuwend rode kleur van mijn benen en verder; sja.
Duurde echter niet lang. In de ochtend uitgeslapen en besloten de jungle een stukje in te gaan. De track is van strand naar strand, de grootste uitdaging het begin van de track vinden. 3 strandjes gedaan, 1 terug, toen aangeland bij Belinda cafe en daar wel heel erg lekker gezeten. Aan het einde van mijn fruitsalade viel er ineens een mango-pit op mijn tafel. Schrok me rot. Bleek te komen door een eekhoorn die ermee op sleeptouw was en het had laten vallen. Het kleine kind in me kwam helemaal los toen ik de pit aangaf en hij hem terug aanpakte. Fluffy! Cute! Smelt!
Het duurde niet lang of een van de medewerkers kwam iemand roepen dat er een beest was. Bleken aapjes te zijn, leuke aapjes! Een stuk sympathieker ook dan die van monkeybeach. 4 grote en een beebje. Hoewel ze best wilden poseren was de boom waarin ze zaten daar minder geschikt voor. Evengoed extreem schattig weer, zoals ze blaadjes zaten te vreten.
Met de watertaxi teruggegaan, dat wilde ik ook een keer doen.
s Middags kwam ik net buiten en toen raakte ik al in gesprek met 2 lui uit het hotel die ook alleen bleken te reizen. Een nederlandse en een spanjaard. Leuke lui wel, hebben snorkelspul gehuurd en zelf een stukje gesnorkeld. Beduidend minder mooi, maar alsnog best de moeite waard. En we kwamen wederom terecht op het strand van Belinda cafe. En moesten weer terug met de watertaxi, het zou niet lang genoeg meer licht zijn. Na een snelle douche zijn we gedrieen naar het andere eiland gegaan, naar the village, om een hapje te eten. Ook nu weer met de watertaxi, in de zonsondergang. Wat een magisch moment... Jammer genoeg zijn de foto's van mij mislukt, gelukkig zijn die van de anderen wel gelukt waardoor zij een tof plaatje van zichzelf hebben. En ik heb sowieso geen klagen met best wat grappige plaatjes :)

Het restaurant in de Village oogde volkomen shit, maar het jochie dat de bestellingen deed was echt geweldig. Heel behulpzaam en volop aan het uitleggen, waardoor we alle 3 een maaltijd hadden waar we blij van werden. Hij daarintegen, werd hysterisch verlegen en sloeg aan het blozen en lachen van de fooi die hij kreeg. Niks fooienpot, gewoon voor hem. Gezien de reactie van zijn familie mocht ie het ook echt gewoon zelf houden, maar het was duidelijk dat hij het niet gewend is. Schatte hem een jaar of 13/14 zoiets.
Nog een drankje gedaan bij de buren van Suhaila en toen was het echt alweer slaaptijd.
Toch blijft me het gevoel dat ik de sporos in de steek heb gelaten lastigvallen.


Dag 30
Met de sporos ging ik slapen, met de sporos stond ik weer op. Stiekem blij om morgen weer terug te gaan naar penang.
Perhentians zijn mooi, zeker wel. Ook zeker geen spijt van. Snorkelen was prachtig, maar het is wel heel toeristisch allemaal. En pas hier merk ik dat dat mij echt net zo slecht ligt als dat ik dacht. Het valt nog niet zo mee om vanuit de kamer zo het water in te plompen, de mooie snorkelplekken zijn alsnog best een stukje weg en de trips die georganiseerd worden betekenen niets meer of minder dan dat je op een aangewezen plaats de boot uit wordt gezet en er met 3 kwartier weer in gehesen wordt. Als het al lukt er tussen te komen. Ze gaan niet altijd door (stand van zaken is 1 van de 4 die daadwerkelijk doorging) dus het is redelijk beperkt. Achteraf gezien had ik wat dat betreft net zo goed direct een doe-het-zelf-guesthouse kunnen boeken. Maar de kamer is prima en alles is dichtbij, ik zit perfect!

Gisteren hoorde ik ook van de aanslagen op Brussel. Het vliegveld waar ik 4 weken geleden vertrok is het doelwit van een aanslag geweest. Het vliegveld waar ik over iets meer dan een week ga landen is op dit moment niet in gebruik. Een vliegveld, een plek die ik altijd als heel bijzonder en bijna magisch beschouw. Zo veel mensen, zoveel culturen, zoveel verhalen. Sommigen zakelijk, een enkele verdrietig. Maar over het algemeen gezond gestressed. Een bijenkorf van mensen die allemaal heel vol zijn van iets. Een toffe plek vind ik het en Zaventem is wat mij betreft een vliegveld waar ik graag kom. Niet omdat het zo mooi of bijzonder is, maar omdat het dan allemaal écht begint.
Het is nu voor mij dag 3 van nagenoeg geen internet. De andere nederlandse vertelde van Brussel en hoe ze overstelpt werd met berichtjes en appjes erover. Ik ben dan maar gewoon blij dat zij het vertelde en ik een appje van Michel kreeg erover. Heb nog een kleine hoop dat de rest van de berichtjes gewoon nog niet is doorgekomen, van sommige dingen ben ik graag wel op de hoogte. Een aanslag in het vliegveld waar ik met een weekje weer land is een van die dingen.

Vanmorgen weer het trackje gedaan naar het cafe waar ik gisteren ook zo lekker zat. Een poosje zitten schrijven, zitten relaxen, mensenkijken, en een spelletje gedaan. Heerlijk gelunched en pas na geruime tijd weer terug naar Suhaila.
Eenmaal daar stond Nicoliene al snel voor de deur; ze had de snorkelset voor de dag gehuurd maar was er klaar mee. Als ik zin had kon ik nog wel. Nou, nog even het water in was op zich het plan wel dus kwam goed uit. Precies de andere kant op, richting TunaBay was het heel mooi zei ze. Stukken beter dan het stukje via de Cocohut.
Ze had gelijk! In no time helemaal omgeven door de zwart witjes met gele ruggen (ken je ze Linda?) en ook weer onmogelijk ze niet aan te raken als ze met zovelen tegelijk ok je heen komen. Ik vrees een typisch gevalletje van vissen die tóch gevoerd worden.
En hoe verder ik kwam hoe meer moois er na ieder kaal stuk weer kwam. Koralen in alle kleuren, heleboel nemo's maar ook exemplaren die serieus kolossaal waren.
Was niet heel lang voor zonsondergang weer terug. Een heel mooie weer...