The hills are alive

Oeh, lekker uitgerust! En zo ongelofelijk lui en eigenlijk ook gewoon tevreden. Dat gevoel dat je zoveel wilt, maar nu nog effe niet. Eerst wakker worden.

Dus hop in de kleren, ontbijtje maken en daar waren ook de duitsers die er gisteren ook niet in konden. Typisch gevalletje "weet jij hoe de koffie werkt" en de een vond de filters, de ander de koffie en zo was het ontbijt ineens gezelliger en hebben we plannen uitgewisseld .

Voor mij was een van de belangrijkste mijn datategoed opwaarderen. Niet omdat ik zo facebook verslaafd ben maar om de doodsimpele reden van google maps! Ik wil kunnen lopen en verdwalen en uit de problemen blijven dus dan is dat gewoon behoorlijk noodzakelijk. Neem google translate erbij; yep. Ik weet wat ik nodig heb. En gelukkig begin ik eindelijk op 44-jarige leeftijd meer snel de weg in een stad te herkennen. Dus ik durfde wel op zoek. En dat viel eigenlijk nog niet eens mee. Maar het struinen door de straatjes is al zo de moeite waard, het is een echt heel erg gave stad. Duidelijk arm maar warm van hart (niet van temperatuur, het is maar koud hier) en gewoon optimistisch.

Na de nodige omzwervingen en vooral ook veel schoppen onder het holletje "Lies je zoekt iets! Doe dat dan" ipv bij ieder kerkje staan gapen toch nog een plekje gevonden waar ze me na heel veel moeilijkdoenerij wilden helpen. Man man, dit is wel de reden waarom ik harder aan Spaans had moeten trekken.

En ik had nog een missie. El Acrotete, een ecopark met een ziplijn! Na een toch wat mislukte tocht op zoek naar de colectico ben ik maar een taxi ingestapt. Ik heb nog even getwijfeld het stuk te lopen maar met dat weer en de zipline; nee, ineens haast om er te komen en de taxi is zeer betaalbaar dus weer even de helpende toerist geweest. En dat was een goede keus zeg, al snel geen bereik meer en het was een behoorlijk kl..stuk dus ik was er nooit gekomen.

Bij de ingang van het park 10 pesos entree en met mijn niet gefakete meest blije hoofd "y una boleto por al tirolesa por favor".

.

...

Vandaag is ie gesloten. No service. Lo siento.

Slik. Niet dat er een vloek op rust ofzo...

Ok. Adem in, adem uit, er is méér in het park en heel veel dommer dan je dag laten verpesten kun je niet zijn dus laat het los. Van alles dat er mis kan zijn of gaan is dit het minst erge dat bestaat. Dus schouders op en genieten van wat het park nog meer te bieden heeft. En dat zijn best leuke dingen! Geen bijzondere vlinders of vogels hier. Geen bijzonder planten of krokodillen, maar een boog van rots.

Eentje waar een rivier met van die schattige watervalletjes doorheen loopt, maar waar je ook overheen kunt klimmen, en aan de achterkant kun je zelfs de rots in om door een stelsel te lopen/kruipen/wurmen met echt prachtig uitzicht. En over diezelfde rivier gaan 2 planken wiebelbruggetjes, om de zipline goed te maken denk ik.

Buiten de rots was het ook wel een bijzondere gewaarwording dat alles zo nat en koud is. Het is "gewoon" een naaldbomenbos, niet heel verwonderlijk op 2100m hoog maar jongens, dit is Mexico! Geef me cactussen en agave en geen paddestoelen en dennenappels. Maar aan de andere kant; tussen de naaldbomen waren hele bloemenvelden met allemaal kleine gele bloemen. En de paddestoelen zien er ook sl zo grappig uit. Mexico meets de sound of Music. Zoiets.

Wel fijn ook weer, de middle of nowhere. En dan prompt 4 nederlanders tegenkomen...

De terugweg was qua vervoer een stuk makkelijker, de collectivo standplaats was een heerlijk hutje, om alvast wat te schrijven en te relaxen. Wat een heerlijkheid. Uitzicht op de weide met schommels en daarachter het bos met de bergen en de wolken. Magic.

Mijn eerste colectivo hier was niet per se een aanrader. Mijn hemel wat een drama. Ik heb nog niet gezien hoeveel blauwe plekken in heb van het butsen tegen de stangen maar het moeten er een paar zijn. Auw. Try before you die enzo.

Het plan was om via het hostel te gaan, maar ja, ik ben op een markt uitgestapt en daar bleek een vegan restaurantje te zijn met seitan en samosas en muffins en en en...het is maar goed dat ik hier maar een paar dagen ben én veel loop. Buikje vol en tas vol, hop, de markt over. Vol met "traditionele" meuk, waarvan de helft waarschijnlijk made in Taiwan is. Omdat ze gewoon exact hetzelfde verkopen in alle steden waar ik was. En dan gaat liesje niet meer geloven in handcrafted. Ja, bij sommige dingen wel hoor. Ik heb ook voor veel te veel peso een veel te fijne sjaal gekocht van een vrouw op straat. Het is haar gegund. En ik gun mezelf die sjaal ook [e-1f601]

De volgende poging om richting het hostel te komen strandde bij de free walking tour. Ik was de eerste stops echt onder de indruk, de geschiedenis van de stad is echt naar. Maar na een paar stops werd het allemaal echt langdradig en had ik moeite om bij de groep te blijven omdat het zo verschrikkelijk langzaam ging. Toen zag ik ook dat het 18u was én we vlakbij de wasserij waren waar ik 18u mijn spullen zou ophalen dus ben ik er even tussenuit gesneakt. Daarna ben ik nog wel heel even teruggegaan om te kijken of ik ze nog zag maar nee. Was ergens ook wel wat ik hoopte, anders had ik me misschien verplicht gevoeld verder mee te gaan maar nu kon ik de trappen op. Naar een kerkje (iglesia de san cristobalitos) en met een beetje geluk een cache.

250 treden. Vergeet even niet dat ik al een paar uur hellingen in El Acrotete heb gelopen en met de tour ook al 100 treden op en af heb gehad. Maar 250. Did it! Met m'n tasje met schone was en al. En het viel niet echt mee, maar gelukkig is het snel herstel. Al heel snel kwam er nog een vrouw aan. En zoals meer regel dan uitzondering is anno 2022 onder solo-reizigers; je maakt foto's van elkaar. "would you mind taking one from down the stairs?" Nee joh, ik vlieg die trap weer af en op hoor, geen probleem. En hoe gek het ook klinkt: het is gewoon leuk. En geeft ook bijzondere kiekjes want iedereen heeft toch zo zn eigen idee. Mij helpt het ook echt om over m'n "ik ga niet op de foto" heen te komen.

De cache was helaas geen succes. Dat het inmiddels donker was hielp niet echt maar ik dacht dat ik een bepaald stukje naar beneden moest (vanaf een berg dus he!) maar de grond brokkelde weg dus hop, daar ging Liesje. Niet erg, niet ver,en op handen en voeten weer naar boven. Jammer van die cache maar hey, ik heb er een in Huatulco gedaan dus ik ben happy.

Eenmaal nu dan toch wel in het hostel aangeland met een bak vegan nachos contact gezocht met de sportschool waar de duitse en ik morgen een lesje balance willen doen. Alles geregeld: blijkt de instructeur ziek. Lang verhaal kort; morgen ga ik balance geven in het engels. Ik ben benieuwd. Ik hoop er het beste van want ondanks dat lopen goed gaat heb ik nog steeds het gevoel niet terug en zijn er oefeningen die ik met geen mogelijkheid gedaan krijg. Hopelijk lukt het in de loop van de les gewoon wel. En anders "fake it till you make it". Ik zie het niet anders dan als oefenrondje.

Het was een mooie dag vandaag. Ik ben erg gecharmeerd van San Cristóbal en had ik al gezegd hoe mooi het hostel is?

Ik weet nu hoe ik wil dat mijn huis eruit ziet. Love it.