Eindelijk een grote cactus

DE grootste reden waarom het gisteren zo kort bleef is dat ik wel een beetje moe was. Een "beetje" zoals je ook een "beetje" zin in chinees kunt hebben. Een enorm beetje dus.

Maar als je 44 bent en al vanaf je quarterlifecrisis een midlifecrisis hebt en die op je 70e vast nog steeds hebt dan is fomo wel een dingetje als je vanuit het hostel mee uit genomen wordt naar een live-muziek feestje een blokje verderop. Niet mijn ding uiteraard, maar man man, ze hebben me aan het dansen gekregen. Ik kan er nog steeds niet bij. Was er overigens redelijk snel klaar mee ook hoor. Maar ik moet toegeven: het was leuk. Maar al die oude mannen die meteen met je willen dansen; neeeee.

En dat was dan de afsluiter van de dag. Een dag van vliegvelden en de weg zien te vinden. Want het nemen van een collectivo (deeltaxi) is leuk maar als je niet weet hoe die dingen eruit zien en er staan geen bordjes én je loopt de collectivokassa voorbij dan realiseer je je wel dat je bij veel stappen toch beter eerst moet nadenken voor je op je snufje gaat.

Maar ja, rondje terug door de hallen en alsnog een kaartje te pakken en daar werd keurig uitgelegd hoe het werkt met de collectivo's. Afgedropt worden voor het hostel dus. MOOI.

En het hostel is gaaf. Klein, maar supergezellig en de perfecte belichaming waarvoor ik voor hostels kies. Ze bieden tours, hebben eigen activiteiten, bieden hulp, hebben gezellige zitjes, kijken samen film (Harry Potter, make my day, yeah!) en verder is het gewoon rustig. Mensen met verschillende talen, verhalen, hostellife voor pre-bejaarden dus.

Een groot nadeel; koude douche. En ik kan niet de was doen. Maar daar heb ik al een adresje voor gekregen.

De rest van de dag gisteren heb ik vooral rondgekeken en gelopen, een leuk restaurantje gevonden en tacos gehaald om bij Harry Potter op te eten.

Het rondlopen alleen al is een grote belevenis, de gebouwen hebben zoveel kleuren, de mensen zijn zo veel op straat en er zijn mensen aan het volksdansen, er zijn allemaal kraampjes met vanalles en nog wat en de sfeer is gewoon écht heel erg leuk.

Tel daarbij op dat het goed aan te lopen is ook, het hele centrum. En daaromheen zijn er allemaal ook dingen te doen die me zeer de moeite waard lijken.

En on top of it all: het bed slaapt nog goed ook.

Vanochtend heb ik het ontbijt mogen eten waar het hostel zo mee pronkt. Nadat het verschil tussen vegetarisch en veganistisch door was kreeg ik iets dat echt genoeg voor de hele dag leek. Iets met cactus, tomaat, in bakjes van.... deeg. De rest wafels met fruit, bananen en een omelet. Een compleet kunstwerkje.

Gezellig om met zn allen te ontbijten en door te nemen wie wat gaat doen.

Helaas heb ik nog geen zipline gevonden, maar wel de aanwijzingen voor de wasserette, de manier om mee te kunnen in de botanical garden, mezelf ingeschreven voor een dagtour morgen en hopelijk krijg ik snel reactie op de zipline.

In die volgorde heb ik de dag dan ook gedaan overigens. Vanmorgen eerst gelopen naar de wasserij, leve google translate. En daarna door naar de tuinen. Detail; bij iedereen wordt de temperatuur gemeten en mondkapjes zijn verplicht in de gehele tuin (en vliegtuig, sommige winkels) en er moppert geen mens over.

Het begon al grappig in de tuin welkom bij de botanische tuin maar dit is geen botanische tuin".

OK. Helder.

De hele issue blijkt te zijn dat het gaat over de oosprong en ze hier de planten van Oaxaca willen laten zien en welke invloed die hebben (gehad). Oermais en een paar zeer stevige cactussen en meer van dat.

Altijd indrukwekkend. Hoewel ik graag ook de rust opzoek en niet per se met een groep meehoef. Maar ze zijn bang dat er mensen dingen stuk maken en dat kan allemaal nogal makkelijk daar. Gelukkig zat er een echte zeur-amerikaan bij die iedereen bezighield dus tijd voor een aantal foto's was er wel.

En van alle nieuwe dingen die ik op mijn reizen altijd weer leer is dat ik vind dat een hoed me best cool staat er nu duidelijk één. Dat wordt emigreren dus.

Onderweg naar de gardens viel mijn oog op een vegan kattencafe. Een lekker loopje weer en ik had er echt zin in. En ondanks het megaontbijt ook wel weer trek ook. Gezellig en al append maar met een relatief lege batterij kwam ik voor een dichte deur te staan. Tegenvaller! Via Happy Cow iets anders in de buurt gevonden en dat was op zich wel ok, maar geen hoogvlieger. Het leukst was nog wel de hond die maar terug bleef komen, ondanks dat ze dat niet mocht.

Daarna bleek het te laat om nog met de bus naar een opgraving te gaan, Monte Alban. Maar geen nood, Oaxaca heeft vele markten en die waren weer gauw gevonden. Een beetje een Aziatisch gevoel kreeg ik wel, van die grote overdekte hallen waar je de duvel en zn moer kunt kopen. Lekker genieten en rondstruinen dus. Tot ik iets zag bewegen. Ratjes. In een wel héél erg klein kooitje. En konijnen, op elkaar gepakt. Graatmagere puppies in de kattenbench. Grasparkietjes. Ik ben spuugmisselijk met 7 knopen in mijn maag zo snel mogelijk naar buiten gegaan en heb er echt een tijdje last van gehad. Ineens is alles dan stom en de hele charme is gewoon kwijt.

Maar ja, dat helpt ook niet en als er IETS zou zijn watik kan doen zou ik het doen. Direct. Iets bedenken lukt me niet. En dan gaat het oude balanceliedje weer door m'n hoofd, "is that the weight of the world on your back" en weet ik ook wel dat ik gewoon niets kan en moet oppassen er niet in te hangen. Dat doe ik al genoeg. Maar t is waardeloos. Dus gepoogd mezelf weer bij elkaar te rapen en doorgelopen op zoek naar een supermarkt. Die zijn dus niet te vinden. Geen gewone iig.

Het straatbeeld is extreem divers. Naast de schoenenwinkel zit de telefoonhoesjesverkoper en die daarnaast heeft autoonderdelen en daarnaast zit de manicure. Volslagen random. Waarbij ik het echt heel grappig blijf vinden dat er ook gewoon autowasserettes tussen zitten. Gewoon een dubbele deur, en volautomatisch kijk je naar binnen en is het gewoon een washal.

Dat naar binnen kijken blijft toch grappig. Je weet gewoon echt niet wat je tegenkomt. Je schrikt van hoe klein winkeltjes zijn (serieus, een meter diep maar!) en je schrikt nog harder dat er na een norma deurtje ineens een hele hal met allemaal winkels zit. Het is net Mary Poppins. Het zou domweg niet moeten passen. Maar het past.

Na een hele dag rondstruinen (17.534 stappen voor de liefhebber) heb ik even de spulletjes in het hostel gedropt en ben ik de was gaan ophalen. Ik wil dat thuis ook. Voor 2 euro wordt je was gedaan en gevouwen en is dezelfde dag klaar. Fijn man!

Op de terugweg kwam ik langs het kerkplein waar gisteren gedanst werd, nu was er een nog veel groter feestje aan de gang. Allemaal prachtige kledij en de mensen gaan gewoon helemaal los he! Echt zo gaaf ook! Het past ook allemaal zo goed. Helaas ben ik voor de Diaz de los Muertos weer thuis, ik kan me amper voorstellen wat dát voor happening moet zijn. En het hele idee erachter vind ik ook super. Kijk gerust naar Coco van Disney, die gaat er ook over.

Eenmaal "thuis" was het opschieten geblazen, want pizza-avond. Ofwel met iedereen die daar zin in had pizza eten. Heerlijk. De kok die ze hebben is er wel eentje die zich er niet te makkelijk af maakt, en dat allemaal gewoon incl in de overnachtingsprijs.

Morgen een trip naar Hierve el Agua. Het is de bedoeling dat ik 07:00 klaar sta. Gaap. Veel gaap.

Dus nu, onder een eindelijk (semi-) warme douche en oogkes dicht.