Petrificus totalus

Geen idee wat er aan de hand is geweest vanmorgen maar het laatste lege bed in de dorm werd in gebruik genomen. Wat op zich raar is, want er is geen receptie na 23:00 dus er kunnen ook geen nieuwe gasten komen.

Het opstaan was wel een stuk gemakkelijker zo. Ingestapt in een gaar rammelbusje en na een eindje rijden overgezet in een busje dat niet veel beter maar wel wat viezer was (ja, daar zijn de Azië-vibes weer!)

We hebben echt serieus lang door Oaxaca rondgereden om overal mensen op te halen. Wel grappig, een half uur rijden om dan te denken "ja hier liep ik gisteren".

Typisch gevalletje pech dat ik de enige ben die geen Spaans spreekt. En er 2 zijn die engels spreken. De een wat vloeiender dan de ander. Maar het is een eindje rijden en de omgeving verandert van stad naar luxe wijkz naar golfplaathuisjes, naar vooral agaves en cactussen en het drukkende gevoel wordt snel verklaard als blijkt dat we een heel aardig eindje de bergen in zijn. Een fascinerend uitzicht is het.

De eerste stop is El Tule.

De boom met de grootste omvang ter wereld. En wat doe je dan als bevolking; je maakt er een compleet circus omheen. Vrij letterlijk ook nog. De boom staat achter hekken, maar daaromheen is ook weer een plein en park en zelfs een kerk. En om op dat plein te mogen moet je betalen. Vooraf ben ik al meermaals geïnformeerd dat de bevolking hier echt arm is en afdingen en moeilijk doen ontzettend arrogant en vernederend is. Dus ja, dan zorg je dat je de aardige toerist bent en het is gaaf om te zien hoeveel mensen er gewoon echt een baan hebben door die boom. Alleen al het onderhoud van het park, het in supergeinige vormen houden van de boompjes er omheen, het is hysterisch schoon, ontzettend grappig en ontzettend de moeite waard. Het zou me niet veel moeite kosten om hier nog een stuk langer te blijven maar ja, een tour dus we moeten door.

Stop 2, een weverij. Waar we uitleg krijgen over het kammen, klossen, verven en weven van de wol. De uitleg over het verven was leuk, de uitleg die we erna kregen over de traditionele patronen ook.

De stop daarna daarintegen was van A tot Z geslaagd. Kaarsen maken. Hoe bedenk je het. Maar het was echt grappig om het ook te mogen proberen, de vorm in vet te doppen en in een waterbadje er weer af te halen en tot de juiste omvang te duwen. Echt heel leuke dingen maken ze. Tot boeketten aan toe. Wat de pret vergrootte: ik zag iets langsschieten en t bleek een kolibrie te zijn [e-2764]️

En dat waren dan pas alleen de rand-activiteiten.

De ruines van Mitla die we bezochten waren tof. Ook hier was het de uitleg over de patronen van decoratie die het interessantst waren. En ja, het is mooi hoor, zo een oude ruine. Zéker in dit landschap en met het mooie uitzicht. Maar de woonwijk er omheen maakt het echt fout en de schreeuwerigheid van de markt was ook meer dan nog netjes is. Neemt niet weg dat ik nu trotse eigenaar ben van een eigen hoed. Ik had een leuke kleur gezien, nou, echt geen smoel. Nog 2 vrolijke geprobeerd, nope. Saaie kleurtje dan maar; jahoor, acceptabel genoeg! Hup, lekker paraderen met die handel. En ik had ook wel genoeg gezien eerlijk gezegd.

Voor de lunch zijn we gestopt in een tent die duidelijk daarvoor was. Een groot buffet met zowaar vegan opties, het was prima te doen maar ook vooral gewoon oke dat 2 dames van pak-em beet half 20 en de moeder van een van hen er voor bak vanuit gingen dat ik aansloot. Het was ook echt wel lastig qua taal, maar met een beetje goede wil kom je ver.

En eindelijk naar de belangrijkste bestemming. Hierve el agua.

Een waterval waarin ZO veel mineralen zitten dat het een soort druipkaarswaterval is geworden. Petrificus totalus, versteend in de tijd. Een zicht dat je alleen in de folders ziet. Eindeloos. Rondcirkelende gieren. Iedere kant op een ander uitzicht.

Fan-tas-tisch. Met zn 6en hebben we een gids gehuurd, het prototype mexicaan en dat is een compliment. Fitter dan wij allen bij elkaar en zo vriendelijk. De moeder kon het niet bijhouden en hij heeft haar er echt doorheen geholpen en gewezen op de plek waar ze veilig kon rusten.

Er zijn echt geen woorden voor deze plaats zo mooi. De warmte, de veel te hoge trappen, het geluid van de voetstappen en de vogels en je eigen ademhaling, het heeft iets magisch. Achter iedere bocht weer een nieuw spektakel. En achter de laatste bocht het deel waar de waterval nog in drupt. En waar je in kunt zwemmen. Ijskoud, maar zwemmen in de rand van een bergplateau, dat wíl je toch gewoon... En eenmaal onder water viel de kou ook eigenlijk erg mee. Ook hier had ik graag nog heel lang willen blijven, maar helaas. Slechts een half uur te laat vertrokken we weer met de bus en om op te warmen was de stop de mezcal-proeverij.

Niks voor mij, ik doe niet aan alcohol, maar het was leuk om te zien en de omgeving is alleen al de moeite waard. En al die grote agaves, ik denk niet dat ik ooit nog zonder medelijden met die dingen door de Intratuin kan lopen [e-1f602]

Het leuke ook van met zo'n groepje zijn toch ook de foto's. Ik heb een eindeloze hekel aan op foto's staan maar op een of andere manier heb ik daar nu heel weinig last van. Nu kan ik dit allemaal nog, deze manier van reizen en ik weet en voel donders goed dat dat niet eindeloos is. Dus ik ga er gewoon voor. Alles wat ik nu niet oke vind kijk ik over 10 jaar met weemoed naar terug, dus weet je? Het is oké. Iedereen met een afkeurende mening mag die in de bucket of fucket gooien. Dus het zal vast lijken op Facebook alsof ik wel heel veel van mezelf plaats. Maar ja, ik ben er dan ook wel een beetje trots op dat ik nu eindelijk dat stadium bereikt heb. En kijken is optioneel dus nou, dat.

Nu in het hostel is het bijna 22:00 is en ik netjes zit te typen terwijl de mannen kung fu panda kijken.

Tijd voor de douche en dan wordt morgen een rustdagje, misschien.