Jane

Hoe waardeloos is dat. Uitgebreid zitten typen gisteravond, de topdag, het superrelaxte gevoel nog in al mijn vezels, overdwars in de hangmat, zacht gesnurk op de achtergrond, gekko aan de muur en dat dan bij het kopiëren alle tekst gewoon weg is en niet terug te halen.

Het zal wel niet zo hebben moeten zijn ofzo.

Nu, tijdens een busritje van 2,5 uur heb ik wel genoeg mogelijkheden om weer een dagje terug te gaan in de tijd...

Nog niet heel lang geleden stond er in een van mijn favoriete facebookgroepen (voor reizende vrouwen die het leuk vinden elkaar hun omgeving te laten zien etc) een berichtje van Donna. Samengevat "hoi ik ben een Franstalige Belg die na een aantal jaar Canada nu in het junglestadje Pluma Hidalgo woont, ben je eens in de buurt dan laat ik je graag het leven hier en de jungle zien". We raakten aan de praat en nu was het zo ver: de jungle in. Ware het niet dat google maps alleen maar mogelijkheden geeft voor de tocht per motor. Bus? Nee, geen mogelijkheden. En hoe betaalbaar de taxi hier ook is: dat moet het wel blijven en de tocht is lang genoeg. Gelukkig wist een zekere hostelgenoot met zijn neverending optimisme wel waar je collectivo 's naar Pluma kon vinden. Ik had beter moeten weten, maar kwam gelukkig snel de bus naar Santa Maria tegen. Daar moest ik dan overstappen in een collectivo of taxi.

Niet dat die bij elkaar stoppen he. Verre van. Dus de zoektocht begon. Bij de kerk zei Donna. Daar zijn er 11 van... 4 blokken dan rechts. Nee, 2 blokken terug, nee aan de andere kant van de stad. En iedereen vond wat anders. Gelukkig dat ik thuis al gewaarschuwd was dat een beetje Mexicaan niet graag teleurstelt en je liever verkeerd de weg wijst dan je niet te helpen. Logisch he?

Dus de richting maar op gegaan waar de meeste mensen me heen stuurden, en het daar aan een taxichauffeur gevraagd, good guess: het was de collectivo...

Ken je die bus uit Harry Potter? Ook hier gingen meer mensen in dan oké (3 voorin, 3 achterin en kippen in de kofferbak -maar dat wist ik niet) en de rijstijl was hetzelfde. De omgeving is fiks beschadigd door orkanen, nog niet de hele weg is gerepareerd. Zo lang er een boom overdwars waar we maar krap langs konden, moesten we stukken door blubber en over scheuren, langs weggeslagen bermen maar mijn favoriet blijft de scheur met brokken waardoor er een waterval dwars over de weg loopt. Ik ben nog steeds verbaasd dat we nergens hoefden uit te stappen om die auto over de kraters heen te tillen.

Veel sneller dan eigenlijk verwacht bereikten we het dorp, waar ik had afgesproken in "de koffietent naast het internetpunt aan de plaza". Kee! Doen we! Omdat ik sneller was dan gedacht had ik nog even kans wat rond te neuzen voor Donna aankwam met haar echt fantastische hond Luna. Gelukkig was ze irl net zo sympathiek als online en al kletsend en pratend en genietend gingen we de jungle in.

Adembenemend.

Prachtig weer, prachtige vergezichten en ik heb een berg geleerd (op pad met een bioloog heeft voordelen!)

De tocht ging over blubberpaadjes, over stenen, door het water en door de wilde gemberplanten naar een waterval. Zoeen waar het water juist over veel kleine valletjes en steenformaties is en niet zozeer hoog valt. Zoeen waar je gemakkelijk in kunt staan en tussen het gekletter om je heen kunt zitten. Waar het uitzicht indrukwekkend is en de tijd stilstaat en supersnel gaat. Waar je rust vindt en kunt loslaten. Waar het goed voor lichaam én koppie is. En dan die lieve Luna er nog bij.

Denk niet dat het een heel emotioneel iets was ofzo, nee, juist niet. Het was leeg worden.

Inmiddels had het mooie weer plaats gemaakt voor mist en nevel. Betoverend mooi, net droomvlucht in het echt, waar je overal wel een elfje zou verwachten. Waar je veel ziet maar weet dat je nog veel meer bekeken wordt.

Terwijl de mist steeds dichter werd en we al een paar uur verder waren heeft Donna me haar huisje laten zien. 4 muren, 1 bed, 1 bank, en een enorm raam met uitzicht op het woud en fruitbomen. En dat smaakte. Nooit eerder heb ik een sinaasappel gegeten van de boom waar hij af kwam, of een klein geel vruchtje. Met bloementhee. De keuken is een los werkblad buiten, met een muurtje met kruiden en een golfplaat als dak.

De douche zit aan de buitenkant van het huis, met aan 1 kant een soort gordijntje en aan de andere kanten is ze wel begonnen met takken vlechten, maar dat is nog in de kinderschoenen. Aan de andere kant van het huis is de wc. Ik ben niet wezen kijken maar het is gewoon een pot achter een gordijn. Voor haar luxe, want er is stroom. Ik vond het echt heel leuk om eens zo'n huisje te bekijken.

De terugreis was een stuk soepeler dan de heenreis. Rozig en moe en voldaan en helemaal zen heb ik in de collectivo zitten slapen en eenmaal in het hostel nog een interessant gesprek gehad over zelfbeoordeling volgens de Dalai Lama.

We zijn het sportpark even in geweest voor wat yoga-oefeningen en toen de hangmat in om te schrijven.

Een dag met een gouden stempel.