Dag Oaxaca!

Nee. Het is niet meer leuk. Of juist TE leuk? Alle grote dingen van Oaxaca heb ik gezien, maar er is nog zoveel meer te zien... En toch was het een kwestie van koffer inpakken, nog één keer een warme douche (al hoop ik dat het volgende hostel dat ook heeft) en een heerlijke ontbijtburrito.

Grappig is dat, niet mijn eerste tripje en ik blijf er maar in trappen. Ik moet niet s avonds reizen, ik moet dat s morgens doen. Boeltje pakken en wegwezen.

Gelukkig kan ik wel mijn spullen in het hostel laten en die s avonds ophalen. Mijn bus gaat immers pas om 21:30 en ik ben benieuwd hoe laat hij aankomt in Huatulco. Zowel 2:30 als 5:30 lijken een mogelijkheid. De mexicaanse bussen staan wel dusdanig hoog aangeschreven dat ik me absoluut geen zorgen maak over het comfort van de rit. Schijnt echt ultiem te zijn, maar met een te koude airco. Maar goed, daarvoor heb ik een jas en gevoerde sportbroek mee. Liefst zou ik hier nog een veel te fel gekleurde trui oid kopen maar dat gaat bagagetechnisch gezien niet. En eerlijk: thuis draag je zoiets toch niet meer. Maar als ik een toffe sjaal zie is-ie van mij.

Huatulco werd mijn plekje van als een aangespoelde walvis aan het strand hangen en dolfijnen kijken en wat snorkelen. Kans dat de weersvoorspelling van 29 graden met 98% regen en onweer dat een beetje gaat verpesten.

Maar "as we speak" zit in ik een postzegelmuseum (dat is een bekendheid hier en minder suf dan het klinkt) met een vers gemalen koffie de batterij van mijn telefoon op te laden terwijl het buiten stortregent. Mijn jas ligt in het hostel natuurlijk. Stel je voor.

Droog werd het overigens niet meer. Neem van me aan dat ik behoorlijk nat geregend ben en eigenlijk ook gewoon een beetje baalde van die regen. Gelukkig ben ik al bruin zullen we maar denken.

Maar in zo een buitenstad is het dan toch zoeken naar de betere binnendingen. En dat werden wat musea. Het enige dat nog wel op mijn must -do lijstje hoorde maar waarvoor de motivatie niet hoog was. En het was leuk maar nee. Doe mij maar zon. Uiteindelijk mijn spullen maar opgehaald en naar het busstation vertrokken. Nog een keertje omkijken en terugkijken op een paar fantastische dagen.

Hopelijk volgen er nog meer zo. Nu eens kijken of ik kan slapen in de bus.