Het aftellen is begonnen

Eigenlijk is het aftellen al lang begonnen. Al in oktober. De dag dat de tickets geboekt zijn, de dag dat duidelijk werd dat dit voorjaar niet de beste optie zou zijn om met moeder op reis te gaan. Tenminste, het was allemaal vrij onvoorspelbaar. En dan moet er toch een knoop gehakt worden en dat werd deze.

Als ik alleen zou gaan, stonden er teveel landen op nummer 1. Onmogelijk dus. De logica tussen Namibië, de Filipijnen of Kenia/Tanzania en toch ook wel heel erg graag de Amazone. Of toch Nieuw Zeeland? Papoea? Galapagos! Wat is het eigenlijk fijn om gewoon overal te willen zijn. Chiang Mai kwam voorbij en hoppa, dat werd-em dan.

Het zoeken van een huisoppas was nog niet zo heel makkelijk, degene die zou komen zei af en ook nr 2 liet het al heel snel afweten. Maar soms zijn dingen niet voor niets denk ik dan maar, want ineens was daar Kristin. Net zo'n jippie-gevoel als bij Hailey en Nolvenn, eerlijk gezegd misschien nog wel meer.
Ze is er al een paar dagen en 't is enorm gezellig.

Vandaag mijn laatste dienst gedraaid, morgen al weg. Eerst een nachtje Brussel omdat ik te vroeg vlieg. Niet haalbaar om pas in de ochtend te gaan. Gelukkig heb ik nog een dagje, ik ben nog niet genoeg op orde. Wel 99%, vind het nauwelijks meer spannend om mijn tas te pakken en heb zelfs nog een enorme ruimte over in mijn backpack. En in mijn handbagage.
Afscheid van de beestjes is wel weer jammer, daar ben ik geloof ik nooit klaar voor. Zeker nu het met 2 niet zo lekker gaat... De wetenschap dat thuisblijven niet helpt is een geruststellende, maar toch...

Mijn tas staat klaar, alleen nog een geheugenkaartje halen. En dan hoppa, trein in en wegwezen.