Op naar de jungle

Na wederom een vrij slechte nacht gehad te hebben (ik vermoed dat de plek toch minder relaxed is dan dat ik het ervaar) werd ik wakker omdat ik het enorm koud had. Weer warm worden lukte niet dus ik had de tijd om in te pakken. Maar het onvoorstelbare gebeurde: de taxi was te vroeg en zo begon de reis naar een van de plaatsen waar ik vooraf zeer enthousiast over was. Finca Tatin, tussen Livingston en Rio Dulce.
Die trip startte bij het hostel, dat is het voordeel van een reisagency in het hostel.
Het verwachtte witte busje stond er echter niet, ik moest met een auto mee. Die me onwaarschijnlijk chique en luxe leek. En uiteindelijk gewoon een honda civic bleek te zijn, maar op een of andere manier veranderen je referentiewaardes heel snel.
Ik had op het busstation een kwartiertje om over te stappen en de bus van 8:00 te halen. Makkie. Behalve dan dat op het hele busstation geen mens ook maar een woord engels sprak. Eens en te meer heb ik me wel weer gerealiseerd dat het totaal onbegonnen werk is om midden amerika te reizen zonder spaans te spreken en ik ervaar het als groot gemis dat er zelfs geen basis is.
En zo gebeurde het dan dat ik toch wat zenuwachtig werd toen er om 8:30 nog geen spoor was van een bus naar Rio Dulce. Ik bedoel, het zal toch niet...
Na wat heen en weer gehannes tussen de vertrekhallen hoor ik ineens iets dat op rio lijkt, en verrek. Jahoor! Een grote dubbeldekker. Net zo pauper als eerdere bussen dus hatsa. Mijn mazzel vertaalde zich deze keer naar het feit dat de plaats voorin/bovenin nog vrij was dus mooi uitzicht! En dat was het zeg. Wat is Guatemala toch een prachtig land... Hypermodern spul, luxe winkelcentra. Maar ook straten met kleurige huizen, markten met stapels fruit en groenvoer, mensen in kleurige traditionele kleding of puur westers. En allemaal even vriendelijk. Die norse man bij de grens was zeker geen voorpost voor wat er allemaal volgde. Het uitzicht werd meer en meer van bergen en wildernis, had ik al gezegd dat het hier mooi is?
Na een uur of 4 in de bus was daar de plaats van bestemming. Best balen, ik moest naar de haven en daar lag het busstation duidelijk niet. Maar er zitten zat toeristenjagers die maar al te graag wijzen waar de haven is. Ik loop achter een kerel op een motor aan en niet veel later ben ik voorzien van een bootvoucher. Vouchers zijn hier big business trouwens, waarbij Tikal de winnaar is. Een voucher voor de bus, na het inleveren daarvan een nieuw voucher. 2 bij de ingang van het park en nog een op de terugweg. Maar goed, bij het wachten op de boot (slechts 2,5 uur) hoorde ik ineens "I know you", bleek een van de jongens uit Caye Caulker te zijn. Samen een hapje taco's wezen eten en we bleken dezelfde boot te moeten hebben.
We zaten al wat te hopen over een toeristische route, en die kregen we! Een vogeleiland, een plaats met meer waterlelies dan ik ooit gezien heb (oke dat is al snel) en ook nu weer schitterende vergezichten.
We maken een tussenstop en iedereen raakt wat met elkaar aan de praat. Ik blijk de enige te zijn die naar Finca Tatin gaat, maar een ander koppel heeft nog niets en heeft interesse dus wil ook daar uitstappen en kijken of er nog plaats is. Een derde stel gaat maar het roundhouse, dat is van dezelfde eigenaar.

Tatin is de eerst stop, zoals James zei "Wow you got a lucky shot on that one mate". Aaaawwww wat ziet het er gaaf uit!! De andere 2 vinden een kamer en ik krijg de optie op "de tower" in plaats van de dorm. De tower is een privéplekje op de 2e/3e verdieping (ik weet nooit hoe je die moet tellen, maar begane grond is opslag, 2e laag is pingpong, dan mijn laag en op de 4e is nog een grotere kamer). Zelfde prijs, maar badkamer en wc zijn een stukje lopen. Na het zien van de kamers ben ik er snel uit, ik ga de toren in. Het uitzicht is prachtig en eerlijk gezegd staat de privacy me wel aan voor even. Zeker na zulke toch wat slechte nachten.

Het terrein is écht jungle. Alle planten etc zijn enorm, ik de grond (moeras) onder de brug naar mijn toren lijkt te leven, er zitten beesten die annemariakoekoek spelen. Ik wil ze niet dichtbij bekijken, ik zie zo ook wel dat ze ronduit weerzinwekkend zijn. En ze zijn met veeeeel. Het voelt fijn om zo hoog in mijn torentje te zitten :D Tijdens de rest van mijn verkenningstocht kom ik voor een heeeeeel leuke verrassing: vuurvliegjes!! Jeeeeeej, die heb ik altijd al graag eens willen meemaken en ze zitten er. Ik neem me voor er de komende dagen ook eens in het donker naar te kijken, maar eerst maar eens zien dat ik de weg in dit doolhof een beetje ga vinden. De gym krijg ik niet gevonden, hoewel ik later hoor dat "het matje" een matras is en de dumbels gemaakt zijn van stukjes staal met 2 blikjes met beton aan het einde. Right. Maakt niet uit, we zien wel. Een plekje om in rust te oefenen is genoeg, dan maar geen matje of materiaal.

Als ik naar de gezamenlijke ruimte ga blijkt ook het stel uit het roundhouse hier te zijn, zij zouden als enige in the roundhouse zijn en daar hadden ze weinig trek in. Ik word ineens in het nederlands aangesproken door ze en het blijkt bijzonder goed te klikken. Verwoed proberen we op internet te komen maar dat blijkt nog wat slechter dan voorspeld, er kunnen maar 4 mensen tegelijk op, en dan nog op voorwaarde dat het uberhaupt werkt. En dat is voorlopig niet.
Het eten is.... eeehhhmmmm.... beroerd. Man man man, ik ben blij dat ik een voorraadje nachos heb, ik eet wel na het eten. Ieuw wat kunnen ze groenten verpesten zeg.
We verkassen van het restaurant naar de lounge en zitten een tijdje te praten met z'n 5en, morgen gaan we samen met de kajak naar Livingston en van daar uit met de boot terug. Ik hoop dat er een plekje is waar ze geheugenkaarten voor de camera verkopen want die raakt heel hard vol.
We geraken zelfs op internet, hoewel; alleen de telefoon. De ipad niet. En aangezien ik deze verslagen allemaal op de ipad schrijf kan het wel eens even duren voordat e.e.a. Online komt.
Het toevoegen van de fotos van Tikal mislukt voor de nu 4e keer, sorry Corinne, ze komen echter wel! Ooit :/ Het enige dat lukt is het bekijken van mijn email en even op fb laten weten dat ik er mogelijk een paar dagen helemaal niet ben online. Ik zou het niet tof vinden als iemand zich zorgen zou maken. Het doet me goed te zien dat er toch een paar reacties zijn, hoewel ik dit allemaal vooral voor mezelf schrijf, als een soort openbaar dagboek en het van me afschrijven wat het meest in mijn hoofd zit is het toch altijd leuk om te zien dat er mensen zijn die iets reageren. Ik heb me af lopen vragen waarom, want eigenlijk vind ik het maar raar. Maar ik concludeer dat het is vanuit een stukje iedereen willen laten meegenieten en gedeelde vreugd is nog meer vreugd.

Inmiddels zit ik weer in mijn torentje, de lichten en stroom werken niet meer en buiten is alles donker. Dat is het al vroeg. Vanuit hier geen vuurvliegjes te zien, maar horen doe ik des te meer. Het is een complete kakafonie van junglegeluiden. Ik heb geen ruitjes of iets, maar alleen gaas om me heen. Ondanks dat dat goed dicht zit ben ik denk ik blij met mijn fles 50% deet. De combi gaas/klamboe/deet zou het prima moeten doen.

Morgen gaan we met de kayak naar Lívingston en dan met de boot weer terug. Weer op tijd op dus! Nog even zo en ik heb geen jetlag meer omdat ik in hetzelfde ritme zit straks :D