Over kayaks en duiken

Dat de jungle niet stil zou zijn verwachtte ik. Ik bedoel, het is toch logisch dat er beesten zitten en dat die hun snavel niet houden, zéker niet tijdens zonsopgang en zonsondergang. En dat stilte het meest lawaai geeft is me ook niet nieuw. En toch had ik dat beeld denk ik wat geromantiseerd. Het leek geruststellend, slapen met wat vogelgekwetter en een krekelorkest. Wat een onmogelijk kabaal het echter maakt als er een tak van een palmboom afbreekt en naar beneden komt zeilen had ik niet in dat plaatje meegenomen en dat een blaffende hond een echo geeft, waardoor zo te horen alle honden die aan de rivier wonen meedoen ook niet. En neem van me aan dat dat een kakafonie is. En het is ijzig koud. De 2 dekens helpen niet en ik waan me bijna (maar gelukkig niet helemaal) in Nederland. Toch ben ik uitgerust en goed op tijd voor het ontbijt van 7:30. Sterker nog: ik heb tijd om eerst nog een half uur aan de rivier te zitten. Bepaald geen straf gezien de diversiteit van dieren die voorbij komt. Veel kleine toekans maar ook een grote. Die oogt écht een beetje als een vliegende banaan. Het ontbijt is net als het avondeten aan een grote tafel met z'n allen. Een kom fruit met wat havermout. Niet verkeerd.
Dan is het tijd om naar de kayaks te gaan en richting Lívingston te vertrekken. Ondanks dat ik redelijk wat tijd in de sportschool doorbreng vind ik het wel wat spannend, mijn uithoudingsvermogen wat dit soort dingen betreft is altijd al belachelijk geweest en ik word zenuwachtig. De anderen zijn duidelijk fit en sportief. Er staat 2 uur voor de tocht maar 2 uur afzien is echt afzien en ik weet niet of ik dat lichamelijk trek zonder al te gekke dingen.
Gelukkig kiezen de Denen ook voor een eenpersoonskayak, dat brengt het gemiddelde tempo hopelijk wat omlaag.
Terwijl we voorzichtig onze eerste peddeltjes doen blijkt al snel dat mijn vrees totaal ongegrond is. Sightseeing is het doel en die gelegenheid is er ruimschoots. Het landschap is prachtig en op z'n eigen manier gevarieerd. We varen tussen bergen door, zien hellingen met palmen, lianen en uitstekende bomen waarop leguanen liggen rond te staren. Ik wil wel als leguaan hier reincarneren denk ik, wat een topleven hebben die beesten. Het wemelt van diverse vogelsoorten, het meest opvallend en intrigerend zijn wat mijn betreft de witte reigers. Een zelfbedachte (vermoed ik) naam die afbreuk doet aan hun schoonheid. Want wat zijn ze mooi! Een paar zilverreigers zien we ook. Pelikanen en vooral zwemeenden. Vooral van die laatste ben ik ook echt fan. In Flores ben ik naar een supermarkt geweest en die weg ging langs een lange brug. Daarnaast lag een betonstrookje onder water en kon ik er eentje een tijdje zien meezwemmen. Geniaal, zoals ze nooit echt boven water komen en dapper de zwaartekracht overwinnen als ze proberen te vliegen, wat ze uiteindelijk lukt ook. Niet hoog maar zeker efficient.
Ons tempo ligt gemakkelijk en we stoppen regelmatig om te genieten en kijken. We sluiten ons maar een beetje af van de hoeveelheid dode vissen die er hen en der drijven. Zeker weten doen we het niet maar we denken zuurstofgebrek, sommigen zijn nog niet eens helemaal dood en ze zitten eigenlijk alleen op bepaalde stukken. Het is bijna shockerend hoe gemakkelijk we het voor lief nemen en blijven genieten van hoe de steile hellingen en vergezichten (soms tot 3 bergtoppen) aan ons voorbijglijden. De vertaling van Rio Dulce is zachte rivier en ik begrijp waarom. Het is tof om te zien hoe de rivier een manier van leven is, kinderen hebben hun eigen kano en we zien vrouwen aan de rivier staan met hun wasbord. Mensen komen langspeddelen, het enige dat we niet zien zijn andere toeristen. Of ja, een paar op een motorboot. Het transportmiddel van A naar B. Eigenlijk is het niet raar. Mijn ervaring is dat als ik vertelde naar Rio Dulce te gaan (de finca ligt aan een zijtak van de rivier Rio Dulce. De plaats inlands heet Rio Dulce en aan het eind, bij de kustmonding ligt Lívingston) reageert er eigenlijk niemand enthousiast. Niemand is er geweest en niemand kent het echt of heeft er interesse in. De rest heeft dezelfde ervaring. Het scheelt dat het niet op een logische route ligt en dat Lívingston uitsluitend bereikbaar is per boot. En weinig te bieden heeft, kennelijk. Na een kleine 4 uur bereiken we de haven en dan is het ineens ook wel genoeg geweest. Het zoeken van de juiste aanlegplaats net meer dan nog leuk. Tussen alle boten door varen, die soms ergens op lijken maar minstens zo vaak duidelijk vergaan zijn, blijft leuk. Ik ben echter ontzettend blij als we de plaats van bestemming bereiken. De Belgen verlaten hun kayak als eerste en pakken mijn spullen aan. Ik sta op, wil de stap naar de kant zetten en zoals je waarschijnlijk van mij verwacht slaat de kayak om en glij ik zo het water in. Vooral opgelucht dat het een aangename temperatuur is maar nog veel blijer dat mijn spullen al aan wal liggen. Toch nog enigszins handig klim ik aan de wal, uiteraard zeiknat. Het lukt de Denen probleemloos dus ik blijf de enige met een nat pak. En het kan me oprecht niet
schelen. Dit is nou eenmaal the story of my life.
Lívingston maakt haar reputatie waar, eigenlijk is er geen klap aan en het is een duidelijk geval van de reis is belangrijk en mooi, het doel is onbelangrijk. We eten wat en gaan al snel weer terug om de boot te halen waarmee we worden opgehaald. Dat is de deal, terug peddelen staat 4 uur voor, in ons tempo niet te doen en tegen de stroom in? We hebben dat voorzien en bij voorbaat al gekozen voor teruggaan met de boot. Dat dat toch nog een tochtje van 20 min is is goed voor ons zelfvertrouwen.
Bij het aanleggen aan de steiger van de finca denk ik weer terug aan mijn onvrijwillige duik en ik ben blij dat dit veel stabieler is. Evengoed moet ik onder het afdakje van de boot door bukken en terwijl ik de stap zet hoor ik iets. Een plons. De man die me uit de boot helpt wijst naar mijn tas en kijkt verschrikt. Het is me direct duidelijk, het is mijn telefoon.
Van de Rio kun je veel zeggen maar niet dat het water helder is. Terwijl ik mijn sandalen uittrek zie ik bubbels en iets wits liggen. Ik laat me in het water zakken en in een paar tellen weet ik het witte te vinden met mijn voeten -gelukkig kan ik nét bij de grond- en weet mijn telefoon met mijn voeten te pakken en boven water uit te steken, waar de anderen hem na een zeer verbaasde blik aanpakken. De stress valt mee, een S7 is gegarandeerd waterdicht en deze is pas nieuw dus nog niet gebutst genoeg om lek te zijn. Het is ook het eerste wat de anderen zeggen, hij doet het nog.
Opgelucht leg ik hem weg en mijn pasje te drogen. Het water was best lekker dus ik ga terug er in, de mannen hebben niet lang nodig en proberen de ropeswing uit. Een paar minuten later zijn ook de dames aangestoken en zwaaien als Jane het water in.

Niet veel later gun ik mezelf een warme douche. Is dat zo bijzonder dat ik daarover moet schrijven? Ja! Zeker! Alleen vind ik de Q10 per keer een beetje buitenproportioneel. Maar nu mijn haar vies is van de rio en het er een week in zit kan ik het eindelijk wassen. Wat een zaligheid!

Voor het eten wil ik mijn telefoon aan de lader leggen, ik weet dat-ie bijna leeg is. Tot mijn verdriet geeft hij aan dat er vocht in het toestel zit en hij dus niet kan laden. Snel zet ik hem uit en vraag een bak rijst. Ik kan de batterij er niet uit halen, misschien is dat iets dat de overlevingskans vergroot. Na het eten blijkt de ipad nu wel te snappen dat hij op internet kan. Ik ben eigenlijk zo klaar en met een paar man spelen we een paar potjes kaart. Ik denk er maar niet te veel aan dat morgen iedereen vertrekt. Alleen 2 nieuw aangekomen nederlanders blijven nog een nachtje langer. Heel asociaal hoop ik dat het andersom was, ze slapen boven mij en haar stem is vrij dominant.