Not so Jane

Het is bijna een wereldwonder, zo gemakkelijk als het wakker worden hier gaat. Slapen in de semi-open lucht heeft dus duidelijk een goede invloed. Thuis boots ik die soort van na door vrijwel altijd met de gordijnen open te slapen, maar een vergelijk is het absoluut niet. De enige reden dat ik niet direct uit bed hop is het vertrek van iedereen. Tuurlijk komen er weer nieuwe mensen maar het was gewoon allemaal goed en relaxed. Na het ontbijt zwaai ik ze uit, alleen de Zwitser vertrekt pas 2 uur later. Helaas lig ik dan terug op bed. Iets met ontbijt dat verkeerd is gevallen. Toch superblij dat het zo lang goed is gegaan en dat het eten hier niet in mijn patroon valt te passen is helaas maar al te duidelijk.
Zodra ik weer oké ben is het tijd om de was te gaan doen. In een zeepbak op stenen. Ergens leuk maar ik ben blij dat het niet altijd hoeft. Het is grappig, ik neem me voor wat vaker weer stil te staan bij de dagelijkse gemakken die er thuis zijn, maar weet evengoed dat dat weer heel snel over zal zijn. Wat ik me nog harder realiseer is dat het allemaal ook met een hoge prijs komt. Ik heb het nog niet eerder zo moeilijk gevonden om te stoppen met denken, het koppie blijft behoorlijk malen deze reis. Is dat omdat ik echt reis en geen verplichtingen heb? Heb ik thuis teveel verplichtingen? Teveel druk? Ik wil er eigenlijk niet over nadenken en sta mezelf toe om bewust te kijken naar de bomen en bloemen en probeer heel mindfull te werk te gaan. Dat lukt deels, ik blijf snel afgeleid door de vlinders die voorbij komen. Zo groot als een mensenhand per vleugel, sommigen. Anderen knalblauw, of juist geel. En een beest dat ik niet ken. Stel je iets voor als een kruising tussen een haas en een cavia, met een spitse neus en het loopje van een cavia. Houtbruin, geen zichtbare oren en ook geen staart. De grootte van een lammetje maar dan kort op zijn pootjes. Na het ophangen van de was ga ik mijn camera halen. Verbaasd dat het beestje er niet meer zit ben ik niet, maar ik ging van de jungle genieten had ik mezelf beloofd en er zouden kolibries zitten. Die heb ik wel voorbij zien zoefen denk ik, maar ik heb ze nooit in een feeder gezien ofzo en dat zou ik toch graag eens meemaken.
Jammer genoeg kan ik ze niet vinden, maar ik betrap mezelf er op dat ik eigenlijk nooit iets vind als ik ernaar zoek en mijn forte meer ligt in het opmerken van andere dingetjes. De jungle overdag leeft wel, maar nauwelijks. Of beter gezegd; speelt te goed verstoppertje. Op wat vallende bladeren na en een enkele vlinder is er nauwelijks iets. Echt teleurgesteld ben ik niet maar ik merk wel dat ik het eigenlijk wel gezien heb. Ik oefen wat met fotograferen -reddeloos- en vind de tijd wel heel langzaam gaan.
Om de tijd wat te doden pak ik een boek en ga op de steiger zitten. En in een hangmat. Ik loop nog eens een rondje en de nieuwe gast komt aan. Eén. Zelfs de nederlanders zijn aangenaam gezelschap nu hoewel er domweg geen enkele connectie is. Het aanwezige personeel spreekt geen engels en communiceren is verdacht lastig. Zelfs grote rottweiler Negro en huiskat zonder naam zijn in geen velde of wegen te bekennen. Ik ben blij als het tijd is om mijn telefoon weer te proberen en ben bijzonder opgelucht dat-ie het doet. Dan kan ik tenminste mijn releases gaan leren, eindelijk. Eerst even laden maar het vooruitzicht doet goed. Tot het 18:00 is, internettijd. Ik heb veel zin om gewoon even iemand te spreken, even bij te lezen en om Anda di Hows te mailen dat ik een dag eerder kom. Eigenlijk zou ik pas zaterdag gaan maar ik kies anders. Ik heb er nooit moeite mee om in mijn eentje te zijn en kan mezelf altijd prima vermaken. Maar hier ben ik klaar, het is niet prettig meer. Alleen zal het moeilijk mailen zijn, degene die het internet altijd aan zet is er niet vandaag en de aanwezige mensen weten niet hoe het moet. De langharige hippie woont hier al 10 jaar maar zegt echt geen idee te hebben hoe het werkt. Weet ook niet waar het stickje ligt. Maar jongen toch, spreek je nu ineens wél engels? Hij is ook niet bereid om bv te bellen naar iemand die het wel weet. Hij zegt "I could do something but I don't, it is not personal but sorry". Voor mij is het ook niet personal maar kom op eej...
Als we vervolgens aan het eten gaan en ze wéér soep met witbrood voor me neerzetten (terwijl ik al behoorlijk ontregeld ben) merk ik dat het inderdaad ook de sfeer is waar ik moeite mee heb. Eerder was die te negeren door de anderen maar nu stoot het me tegen de borst dat alles bepaald lijkt te worden. Kan ik wel tegen, maar het is eigenlijk precies wat ik tijdens een vakantie niet wil. Vrijheid, I want to break freeeeeee.
Het hoofdgerecht is een paprika gevuld met champignonragout. Nog net niet kokhalzend vraag ik een leeg bord en ben serieus blij dat (uiteraard witte) rijst het bijgerecht is. En de sla. Zonder mokken zet ik me over de overdosis balsamico heen en knaag aan de sla met rijst. Een beetje hot sauce geeft het nog wat lol en zo is het nog wel een prima maaltje. Moest nog aan jou denken Von, met die paddestoelen!

Zodra het eten is gezakt oefen ik de balance op de steiger. Erg leuk en bijzonder. Maar als de Spanjool langs komt met zijn zaklampje en krabben uit de plant achter me vist ben ik genezen en ga terug naar de common room en de toren. Blij pak ik mijn tas in en als even later (21:50!) de stroom af en het licht uit gaat blijf ik gewoon nog even in de common. Al typend op de iPad. En dat is wel fijn, het helpt me mijn gedachten te ordenen (maak ik de goede keus? Wat speelt er onbewust?) en ervaar rust, ondanks dat ik dus niet zeker weet waar ik morgen heen ga. Ergens is het ook wel symbolisch. Achter me laten waar ik klaar mee ben.
Een solarlampje blijft aan, een aantal vleermuizen komen de boel opleuken en uiteindelijk komt ook de huiskat even langs om op schoot te liggen. En als er een enorme bui losbreekt weet ik dat ik hier nog wel even zit.