Toch de cave in!

Wat een dag, wát een dag!
Was eerder de ATM-cave nog dicht ivm alle regen, nu was-ie weer open gelukkig. Verschillende mensen uit dit hostel gingen erheen, Heather en ik (met Heather ben ik vanuit Placencia hierheen gekomen) hadden als enige dezelfde touroperator. Spencer ging via via, en de vlamen via weer een ander.
De rit er heen was imposant. Anderhalf uur volle bak genieten van de velden vol sinaasappelbomen, kidneyboonvelden en bossen met teak en mahagony. Een steeds dichter wordend regenwoud inrijdend, over een brug, dwars door een rivier heen. En toch nog onverwachts is dan ineens de plaats van bestemming bereikt. Koplampje op, en beginnen aan de hike naar de grot. De grot heet Actun Tunichil Muknal en is een mayagrot waar nog veel potten en een paar skeletten liggen. Niet zozeer een tempel, wel een soort offergrot waar de rituelen werden uitgevoerd. Vroeger gingen ze door de rivier, tegenwoordig zijn er paden maar moet je wel de rivier 3x oversteken. 2x lopend en 1x zwemmend. Maar verder is de hike zeer gemakkelijk. Eenmaal in de grot (wederom zwemmend) was er echter niets meer makkelijk. Er was niets glad maar de rotsen zijn niet ergonomisch. Dat betent flink klimmen, langs hele smalle relinkjes en je staande zien te houden in stroomversnellingen. Dat alles tussen de stalagmieten en stalactieten. Prachtig, prachtig en nog eens prachtig. Dat was het na een uur zwoegen nog steeds. Overal grote formaties, de oudheid veroverde ons als het ware allemaal. Eenmaal in de grootste kamer-de enige die besocht mag worden- moesten de schoenen uit, puur om de slijtage van de paden tegen te gaan en om het minder makkelijk te maken om oer ongeluk ergens tegenaan te stoten.
De gids was ook een prettig figuur, lekker vlot vertelde hij over hoe vuur altijd tussen 3 stenen gemaakt werd, hoe de mensen geofferd werden -inclusief de smakelijke details- en hoe de koningen platte hoofden kregen (door een plank aan hun hoofd te binden) om op een maiskolf te lijken. Over hoe de kruiken en schalen allemaal beschadigd zijn omdat ze voor eenmalig ritueel gebruik waren en de mayas niet het risico wilden nemen dat er ze nog eens gebruikt zouden worden. De Chrystal Maiden hebben we gezien, allemaal even indrukwekkend. Qua verhalen vond ik de maya-theorie over de mensheid eigenlijk nog het meest interessant. Ze geloofden in een goden-energie en dat er 3 oervolkjes waren, gemaakt door deze goden. De mensen van klei, van hout en van mais. De kleimensen eerden de goden niet en dus kwam er een vloed en ze losten op. De houtmensen waren te arrogant en dus hebben de goden een brand veroorzaakt. 2 houtmensen waren echter slim en hebben hun beschutting in een boom gezocht, zij hebben overleefd en zijn volgens de maya's de eerste apen. Dat verklaart volgens hen de connectie tussen mensen en apen. Zij beschouwden zichzelf als de maismensen.
Maar goed, de weg terug naar de uitgang van de grot was bijna nog enger dan de weg heen, hoewel we een stuk af konden snijden door door een gat met stroomversnelling te kruipen. Behoorlijk eng, zonder eerst al diverse halsbrekende en angstaanjagende toeren had ik dit niet zien zitten. Nooit. Maar op een zeker moment is het nog maar een kleine stap van nooit-van-m'n-leven naar een volgende nooit-van-m'n-leven. En zo bleek de hele onderneming een heuse indiana jones-expeditie. Binnen zag het eruit als de kastelen van droomvlucht (die ballen) en buiten was alleen al het stukje van de ingang van de grot naar de rots waar je op de kant kon klimmen een onderneming waar alle landal greenparks met hun wildwaterbanen en tropische zwemparadijzen alleen maar van dromen. Weer 2 km terug hiken en lunchen (met rum) op de parking. Wat een ervaring. Caving the way it should be done.

Gedurende de hele terugrit werd er nauwelijks gesproken, iedereen was total loss. En dat bleef ook in de avond zo, niemand had nog veel praatjes. En mijn koppie had het vooral druk met wikken en wegen "wat nu". Blijf ik in San Ignacio? Ga ik naar een andere plek? Wat wil ik nog, deze laatste dagen, het aanbid van de vlamen om mee te gaan naar Cockscomb is aanlokkelijk, maar weer zo afgesloten heb ik minder zin in. Ik besluit er een nachtje over te slapen en kom dan al vrij snel tot het idee om wel de zoo te doen (dat wilde ik soweiso, sluiten zij bij aan), dan mee te gaan naar Cockscomb en s avonds weer terug te gaan naar S.I. Het hostel bevalt zeer prima en is als uitvalsplaats niet slecht. En eerlijk gezegd vind ik het wel fijn om niet weer naar een andere plaats te gaan. Er zit een vegarestaurantje dat ik nog niet heb geprobeerd, en shoppen is er prima en ik wil toch wel een paar souvernirs halen.

Overigens geen foto's van de cave. Sinds er iemand zijn camera liet vallen en daarmee een schedel sloopte is alle electronica verboden.