Ik snap het toch niet helemaal…

Toen ik aan het rondkijken en rondvragen was wat er in Indonesië eigenlijk echt niet gemist mag worden was 1 ding best duidelijk: Jakarta is een plek om te landen en met de grootste haast weer weg te geraken. Mja, dat is tekst waar ik me tot op zekere hoogte iets van aantrek maar het motiveert me vooral om dan toch gewoon een dagje rond te kijken. Die dag was vandaag. En dat was een prima idee.

Ja, het is een heel erg drukke en waanzinnig chaotische stad. Maar ook een ontzettend gezellige en mooie stad. Typisch gevalletje “je moet het wel willen zien”.

En dat gaat verrassend makkelijk. Het scheelt ook wel denk ik dat ik heb geslapen als Doornroosje. Heerlijk. De bedden in het hostel zijn echt heel comfortabel. Het idee van een capsule. Geen plek naast je maar gewoon muren, maar bij het voeteneind is er alleen een gordijntje. Je hebt dus alle rust en privacy. Niet te warm, niet te koud, heerlijk matras, alle rust, echt hoor, ik zou zo alle nachten kunnen slapen.

Het was dan ook al relatief schandalig laat dat ik opstond. Denk overigens niet dat ik dat erg vind: zo een eerste dag is dat echt heel erg prima en sowieso heb ik mezelf heel erg beloofd rustig aan te doen. Daarbij: 10u is echt niet extreem.

De eerste stap bestond uit het halen van wat te eten. Nog geen supermarktachtige gezien en ook geen fruit op durian na maar de reviews van een tentje in Chinatown -dat op loopafstand zit- zijn erg goed.

Het bleek een klein toonbanken te zijn met vooral verschillende vleesvervangers. Het een zag er nog beter uit dan het ander en op een enkel gerechtje na (want paddestoelen) heb ik van alles een hapje op mijn bord gekregen om zo uitgebreid te proeven. Thee erbij, rijst erbij, mamamia, het een was nog lekkerder dan het ander. Wat een hit! Ik ben fan. En dat voor nog geen 2 euro, je snapt het bijna niet.

De volgende stap was Tamanmini. Een park dat me gisteren al is aangeraden door de chauffeur en vanmorgen door de hostelmedewerker. Het hebben van een zipline heeft me zonder moeite over de streep getrokken.

En when in Rome… Dus ik ben achterop de motor gesprongen. De hoeveelheid motoren hier is enorm, oké, de hoeveelheid ALLES hier is enorm maar de motoren spannen de kroon. De apps/het principe Grab en Uber zijn bij de meeste mensen wel bekend denk ik, zo niet: het is gewoon een taxi-idee. Je laat weten waar je bent, dat je opgehaald wilt worden (en door watvoor voertuig) en waar je heen wilt. Alle chauffeurs krijgen dan een melding en degene die je willen rijden laten dat weten. Je krijgt dan een bevestiging met een foto van de chauffeur, zijn reviews en het kenteken van het voertuig. En je kunt realtime volgen waar de chauffeur is. Alle betalingen gaan via de app en je krijgt vooraf het bedrag door. Best een perfect systeem. En hier kun je dus ook ervoor kiezen om met de motor/scooter opgehaald te worden. En dat is dus wat ik heb gedaan. Met de grabmotor naar het park. Goede gein, een stuk sneller ook dan met de auto denk ik want de motor vliegt overal tussendoor. Hoewel het volkomen krankzinnig is -13 motoren naast elkaar bij een stoplicht, 5 mensen op 1 motortje- voelt het echt niet onveilig of spannend. Het is gewoon goeie gein. De warmte op je vel, de zooi om je heen, de verschillende luchtjes die overal hangen, en daarbij: die chauffeur heeft er alleen maar belang bij om je zo snel en goed mogelijk af te zetten. Beschadigingen/ongelukken/gekke dingen betekent alleen maar inkomensverlies en hoe blijer je bent hoe meer fooi, dus je weet dat ze wel echt voorzichtig genoeg zijn.

Gelukkig heb ik de gok niet genomen om te gaan lopen, het bleek gewoon een uur weg te zijn. En de entree? Nog chaotischer dan het verkeer. Ik kon er echt geen touw aan vastknopen wat er nou te beleven was en waar ik heen moest. Dus op goed geluk maar een beetje achter de meute aan gehobbeld en toen kwam er inderdaad een bord met een plattegrond en wat meer uitleg. Het idee is dat het een gewoon park is, met allemaal gebouwen/hoeken/attracties en themas gebaseerd op de verschillende delen van het land. Echt een heel erg leuk idee dat ook genoeg variatie biedt. Er zijn speeltuinen, heeeeeeeeeeeeeel veel stukken waar je kunt zitten om te eten en drinken en rusten, er is verhuur van e-steps, fietsen, scooters, elektrische driewielers, er rijden busjes rond (denk op z’n Eftelings) en een kabelbaan. Omdat het wel een beetje verouderd is rijden er geen treintjes en airshuttle meer, maar ik hoop dat ze nu na de corona weer wat meer mogelijkheden hebben om te vernieuwen en alles dat is afgebroken te herstellen. Want wat er goed uitziet, ziet er echt goed uit en is in alles de moeite waard. Gelukkig is dat ook het grootste deel.

De kabelbaan is uiteraard mijn eerste doel en biedt een leuke gelegenheid om rond te kijken wat het park allemaal te bieden heeft. Met name Papua ziet er erg leuk uit en aan Bali is duidelijk ook de nodige aandacht besteed. Ik weet niet bij welk deel het zwembad hoort maar daar is het ook een drukte van jewelste. Ontzettend gaaf.

Een zipline is het niet bepaald. Maar het uitzicht is tof en het laat me zien wat ik van het park kan verwachten.

Wat ik niet kon zien is de reactie van de mensen. Het is voor mensen op een of andere manier soms raar om mij te zien. Ik maak wel vaker foto’s van en voor mensen, ook nu werd me dat weer gevraagd en ik heb het zelf ook aangeboden. Dat begon bij een groepje jonge mannen, pubers meer denk ik. Ik zag ze klooien met de selfiestand en heb een paar foto’s voor ze gemaakt. Maar toen wilden ze ook met mij op de foto. Voor de herinnering, denk je dan nog. Maar de bedoeling was een voor een, en dat hebben ze ook echt allemaal heel blij gedaan. Met nog wat geklets achteraf, heel bijzonder. Maar de volgende (moeder en kind) wilden me ook al op de foto. Dat kind keihard huilen natuurlijk, maar dat was allemaal niet erg. Op FB las ik wel terug dat de meeste europeanen Jakarta overslaan en dit soort verzoeken niet ongewoon of verkeerd zijn. Ik ben gewoon exotisch voor ze met dat witte vel en die grote blauwe ogen.

Opgehaald worden uit het park bleek iets meer uitdaging te zijn. Zo moeilijk als je er in komt, zo lastig is de uitgang ook weer te vinden. Of eigenlijk: het punt waar Grab wil dat je heen gaat. Snap het ook wel, het was spits en een grote kakofonie van toeters, motoren en alles dat door elkaar heen schiet.

Maar ook dat is gelukt en de tocht op de motor naar Monas (monument National) kon beginnen. Nooit geweten dat Jakarta een Central Park heeft maar zo ziet het er wel uit. Een veel grotere oppervlakte dan gedacht, een grote markt, kermisattracties, een watershow en een zijde van de toren was voorzien van een lichtprojectiee waar mensen hun eigen tekst in konden laten zetten. Hoe lief is het dan dat er iemand ten huwelijk gevraagd wordt via dat medium en een paar minuten later er een grote jajajaja op staat. Al die mensen die tegelijk gingen klappen ervoor; het is echt gaaf. En het zou me echt niet verbazen als we het over duizenden mensen hebben zo over de hele oppervlakte. Kinderen die hun gekleurde speelgoedbedrijf de lucht in schieten waarna het zacht weer land. Ouderen die overal in het gras zitten te picknicken. Zoveel mensen in zo een goede sfeer? Ik snap echt niet waarom Jakarta zo een slechte naam heeft…