Monkey see, monkey do

Het zo lekker slapen heeft 1 nadeel; dat verwacht je de dag erna ook. Maar nee. Toch wel een paar keer wakker geweest en ik weiger in alle toonaarden toe te geven dat het mijn rug is die weer opspeelt en kennelijk in combi met veel lopen of lang zitten gaat klagen. Goede remedie voor: uitrekken die handel en in de plooi schoppen.

Vanmorgen dus na het opstaan maar uitgevogeld hoe de trein werkt. Het treinstation Jakarta Kota zit op kruipafstand en Bogor heeft 2 dingen waar ik erg graag heen wil. Wat advies aan de hostelmedewerkers gevraagd en op pad gegaan met verbijstering a la “hoe dan”. Eerst een pasje kopen en dan tegoed erop zetten. Dan door de poortjes bliepen en de juiste trein in. “Je hebt geluk, de trein die Bogorlijn heet rijdt rechtstreeks naar Bogor, je hoeft nergens over te stappen. Je rit kost net minder dan 2 dollar, maar je doet er bijna 2 uur over”.

Zie je de error? 2 uur in de trein voor nog geen 2 euro? En het is echt waar ook he! En dan zijn de treinen nog mooi en netjes schoon ook! Sterker nog: nadat iedereen was ingestapt zijn ze met een desinfectans de vloer komen dweilen. Mondkapjes verplicht (en je werd aangesproken) en het was gewoon echt heel netjes. Het enige dat wel apart was is dat de banken allemaal zijwaarts staan. Geen zitjes, gewoon lange banken tegen de zijkant. Desalniettemin heb ik heerlijk liggen knorren. En mij ook weer echt niet onveilig gevoeld.

Eenmaal in Bogor was daar wel een shockmoment. Lonely Planet spreekt van rustig, authentiek en ydillsch. Ik weet niet precies wat ze ermee bedoelen en of ik de juiste pagina wel heb gelezen, maar t ligt aan Jakarta vast en zodra je het station uit stapt vraag je je vooral af waar die warpzone nou zit omdat je ineens midden op een markt/schoolplein/sportcomplex staat. Ik overdrijf echt niet lieve mensen… Het is gewoon …een shock. En zodra je je daar een weg doorheen gewurmd hebt is er een straat die niet onder doet voor het centrum van Jakarta. Zoveel motoren, zoveel drukte, helemaal onverwacht. Prima, maar onverwacht.Voor het opgepikt worden door de Grab heb ik dus maar een iets rustiger punt opgezocht. Heel aardige driver, geen woord Engels maar dat is ok. Hij reed igg fatsoenlijk en zijn scoot zat prima. Of was het een motor? Geen idee. De kans om harder te gaan was nergens maar zijn helm zat tenminste netjes en hoefde ik niet steeds vast te houden.

De drukte van de stad heeft nog echt een tijdje aangehouden, maar uiteindelijk werden de wegen slechter, de huizen en winkeltjes minder, het uitzicht mooier en de bochten getikter. Na een goed uur ging me wel opvallen dat de driver wel heel vaak op zijn maps keek waar hij heen moest en het ook een paar keer moest vragen. Om weer om te moeten draaien en de weg de andere kant op te nemen. Hoewel het uitzicht echt prachtig was begon ik me wel lichtelijk zorgen te maken. Zouden we ooit op de juiste plek terecht komen? En HOE kom ik ooit weer terug dan…

Maar na een fikse rit was daar dan eindelijk HET doel: Bogor Treetop Zipline! Sja, dan de ingang nog vinden op een plaats waar niemand Engels spreekt. Ook daar weer een stukje vertraging opgelopen, maar uiteindelijk is de missie geslaagd en kon ik van start. Al onderweg naar platform 1 kwamen we aapjes tegen, ik nog helemaal happy, de gidsen (je krijgt 2 man mee) hadden meer zoiets van “ negeer ze maar, maak fotos als je wilt, maar raak ze nooit aan”. Na wat instructie over het zekeren (er is geen seconde in het hele parcours dat je niet vastgeketend zit, maar je moet het zelf doen) kon ik eindelijk. Eindelijk! Aan een kabeltje door de boomtoppen glijden.Wat een zaligheid is dat toch. En hoewel dit absoluut geen spannende track was was het echt een mooie en bijzondere. Iets met een waterval, en ook apen die zich wel wilden laten zien. De gidsen waren uiterst professioneel en deden me enorm aan Peter Pan denken. Eeuwig speels. En toch: ik ben onder de indruk van hoe correct ze waren. Zelf waren ze ook geen enkel moment ongetekend en de portofoons werden zeer zorgvuldig gebruikt. Ze hebben hun best gedaan intussen wat leuke filmpjes en fotos te nemen (waarvan ik inmiddels weet dat er maar een zeer klein deel geslaagd is) en ik kan niet anders dan lof hebben.

Ik mocht zelfs na het parcours nog even mijn telefoon terug opladen en heb zo een poosje echt letterlijk aapjes zitten kijken.

Voor deel 2 van het plan was het inmiddels te laat. De botanische tuinen. Die schijnen in Bogor echt heel goed te zijn, maar helaas. Ik ben blij dat ik nog niet alles heb geboekt en vastgelegd want nu ik weet hoe makkelijk het is om in Bogor te komen kan ik dat misschien de dag van de terugreis nog doen. Maar goed, er staat nog zoveel te wachten dat die tuinen ook laag op de prioriteitenlijst kunnen komen. We gaan het zien!

De terugreis duurde maar een uurtje, volgens mij volledig dat waar je altijd voor gewaarschuwd wordt: cash betaald, geen bedrijfsleiding, we moesten zelfs een helm ophalen bij die knul thuis (dat wist ik niet voor ik opstapte). Maar hij reed prima, en met het zien van zijn huis, de straat waar hij woont en alles; ik begrijp het als het allemaal wat illegaal is. Maar voor 12 euro? En die chap moet ook nog weer helemaal terug dan. Het is hem in ieder geval gegund.

De trein terug was weer net zo aangenaam als de heenreis. Heel erg goed te doen.

Morgen ga ik Jakarta verlaten en reis ik door naar mijn 2e stop: Jogyakarta. Een stad die wederom veeeeeel te bieden lijkt te hebben en waarvoor 4 nachten bij voorbaat al te kort lijken. De Borobudur, bijvoorbeeld. Of Bromo. Of Iljen. Het een lijkt nog indrukwekkender dan het ander. Maar ook de reis erheen. In een van de meest luxe treinen die er bestaat, gedurende 6/7 uur genieten van een uitzicht waarover ik niets dan lof en goeds gehoord heb.

Maar eerst nog even gewoon hier de avond afmaken en morgen maar zorgen dat ik in die trein terecht kom (want het is vanaf Gambir. En Kota en Gambir zijn niet verbonden, dus dat wordt met de autograb denk ik).