Moederdag; ik heb aan je gedacht…

Eigenlijk is het alleen maar een uitstapje van een groot eiland naar een klein eilandje.Een eilandje waar je in theorie in een uurtje omheen loopt, maar waar je in de praktijk veel te maken hebt met mul zand waarover je loopt dus opschieten doet het niet.

Dat deed de reis hierheen ook niet echt. Geheel tegen aziatische begrippen in stond de chauffeur er om 8.30. Ik had gelukkig net gepind, de was opgehaald en de motor betaald maar begon precies aan mijn fruit met thee. Nou, gauw naar binnen gewerkt (fruit dan toch, thee was echt te heet) en het busje in. Het leek wel prima. De gordel werkte niet maar dat is vaker niet dan wel zo, de dame die er al in zat bleek echter van het uiterst onvriendelijke slag te zijn. Naja, zoek het lekker uit dan. Bij de volgende die we moesten ophalen ben ik meteen doorgeschoven helemaal naar achter. Samen met die nieuwe. En de 4e bleek bij die eerste te horen dus het was wel begrijpelijk dat die het niks vond dat ik ernaast gezet werd. Degene waar ik naast zat bleek echter precies degene te zijn waarmee je mij niet in 1 taxi moet zetten. Ontzettend over de top en toen ze ergens wilde stoppen en daarna voorin ging zitten dacht ik alleen mijn zegeningen te tellen. Maar nee, de muziek snoeihard, hun ramen open (die van mij konden niet open) en vals dat die boxen waren, manmanman. Een kwartiertje volgehouden tot ik mijn eigen koptelefoon heb gepakt om tenminste de herrie te dempen, maar nog een kwartier later (met nog meer dan een uur in het vooruitzicht) heb ik toch echt gevraagd of het wat minder kon. Vonden ze niet leuk, maar een kwartiertje hebben ze hem zachter gezet. Bij de eerstvolgende stop heb ik gevraagd wat hun frikkin probleem is en dat ik best bereid ben te ruilen zodat ze zelf in de echoruimte met valse boxen kan zitten. Het antwoord: de chauffeur wil het ook. Ja dat zal wel als je jezelf om hem heen kronkelt om indonesische woordjes te oefenen maar OF we ruilen plek OF je zet hem gewoon een tandje zachter. Het werd dat laatste. Maar ik ben zelden zo blij geweest eruit te mogen toen we op de plaats van bestemming waren.

Eenmaal daar was er een smerig hoekje wat de agency bleek te zijn, die dan weer teleurgesteld waren dat ik al een ticket had. Even wachten tot de boot vol is. Een uur later (en ik weet zeker dat er al meerdere boten vertrokken waren in die tijd) “miss where a ya goin”. Het had allemaal wel logisch geweest hoor, als ze niet hadden geprobeerd me tickets voor de speedboat te verkopen.

Maar toen kon ik iig naar de wachtplaats voor de boot, waar het ook nog een uur wachten was maar dat was een stuk aangenamer.

Het tochtje zelf was bijzonder, de boot was vol maar niet overvol en duurt maar 20 minuten. Hoe bizar is het dan dat de laatste 5 minuten de boot zo hard begint te schudden dat het voelt als deadliest catch… en net zo bizar: we zijn er dan ook ineens. Er zal vast een aardige stroming om het eiland heen zitten.

Eenmaal voet aan wal is het wel meteen een paradijsje met z’n witte strand en blauwe zee. Het is een motorvrij eiland; geen motorfietsen, auto’s, alleen paard en wagen, fiets en een soort electrisch scootertje. En toeristisch: dat mag enige naam hebben.

Het is echter een klein eiland dus zonder veel problemen zwoeg ik door mul zand en gewone paden naar de bungalows. Gisteren pas geboekt, het zijn de bungalows waar Helene nogal over te spreken was en die toen uitverkocht waren, maar er was een plekje. Onderweg vraag ik me nog af waarom in vredesnaam… De drukte neemt af en de kwaliteit van de weg ook. Dat betekent ook dat alles dat er netjes uit zag meer en meer vervallen raakt, terwijl ik toch echt redelijk high-end geboekt heb. Een beetje zorgen over waar ik terecht kom begin ik me wel te maken. Er is immers niet alleen een banana-cottages, maar ook een bananaleaf-cottages. Groot is de opluchting als ik zie dat het weer wat beter wordt en er ineens een werkelijk prachtige plaats om de hoek blijkt die dan ook nog eens “mijn” plek blijkt. Door een uiterst net en afgewerkt restaurantje heen, een prachtige entree met waterornamentje en daarachter rijst een zwembad op je direct in wilt springen. Direct aan het zwembad staan ligbedden en parasols, en heel erg veel groen. Het zwembad lijkt een centraal pleintje te zijn want aan het pad staan de bungalows. Allemaal net een beetje anders, allemaal van hout en echt leuk. Ik loop mee naar de bijna achterste bungalow en verwacht eigenlijk dat het de dure zijn en “mijn” bungalow een ander slag en wat verderop is. Nope [e-1f60d] Een hele gave bungalow met zitje voor, een enorm bed, koelkast, gefilterd heet en koud water, kast, had ik al gezegd dat het bed groot is? En een bureautje. De douche en het toilet zijn een volgende verrassing: de badkamer is waar je een achtertuin verwacht en is maar deels overdekt door een overhangend dak maar voelt en is alleszins openlucht. Toch met alle privacy vanwege de muren er omheen. En de grootste verrassing: warm water. Yihaa! Koude douches zijn echt mijn ding niet, maar dit? fan-tas-tisch. En ik voel me wederom een koninginnetje, maar nu eentje in het paradijs. Wat een luxe, wat een weelde. En de rust! En ik vind dorms helemaal prima, zeker het capsulemodel. Maar dit is een chocolaatje met kersje op de slagroom. Ik heb eigenlijk meteen een motivatieprobleem om het eiland te gaan verkennen, maar ik heb vegan restaurantjes gezien (en dit is zekerweten een culinaire -kom-lekker-15kg-aan-want-yolo-trip dus ik mag ze van mezelf allemaal proberen ook) en ik ben niet helemaal naar Gili gekomen om binnen te zitten. Dus bikini aan en gaan. Enerzijds wil ik meteen het water in, anderszijds wil ik het rondje om het eiland heen gewoon doen voor ik ergens in spring zodat ik een beetje weet hoe/wat/waar. Ik ben blij het laatste gekozen te hebben. Het is echt heel erg mooi. Van verlaten en vervallen stukken tot relaxte stukken, tot een boulevard-idee tot de mushroom-strip. En het uitzicht is overal even mooi. En ik kan meteen de cache gaan zoeken die op het eiland is. Helaas helaas, met een 4 voor moeilijkheid en een 5 voor terrein weet ik al dat het onbegonnen werk is en dat blijkt ook. Ik kom er snel achter in watvoor soort boom hij moet zitten maar ik vind hem niet. Wel word ik door een hele bende mieren gestoken en als ik naar mijn voet kijk zie ik allemaal kleine bloeddruppels.Geen probleem, ik verwachtte de cache niet te vinden dus ben zeker niet teleurgesteld maar blij dat het me hier heeft gebracht.

Tegen de tijd dat het rondje klaar is is het helaas al wel te laat om te snorkelen, dus naar het volgende vegantentje en daar zit ik prima. En over het snorkelen begin ik meer en meer vraagtekens te hebben. Ik houd er echt van. Echt. Maar ik heb alweer zoveel dood koraal gezien en zoveel aanbieders dat ik er eigenlijk gewoon niet achter kan staan. Een private trip is een goed alternatief. Maar dat is 100 euro. En geen 100 well-spent denk ik. Het gewone snorkelen kan ook vanaf het strand. Maar schildpadden… De twijfel blijft.

s Avonds maak ik het heerlijk relaxed door af en toe het zwembad in te springen en verder op het balkon te genieten met een netflixje (stateless). En dan ben ik ook eigenlijk ineens hardstikke moe. Dus is het slaaptijd en beslis ik morgen wel of het snorkelen wordt met een tour, of zelf. En waar ik “later” het meest blij op terug zal kijken. Van de tours in El Nino heb ik altijd spijt gehouden. Dat wil ik voorkomen. Maar het is niet echt vergelijkbaar hier met de Filipijnen dus dat moet ik ook niet doen.

Het enige dat ik echt jammer vind is dat ik moederdag niet bij mijn moeder langskan. Dus vanuit paradijs: fijne moederdag ma, we vieren het snel, maar dan op een andere dag ok?