Wat recentere geschiedenis in de stad

Het mag dan wel gelukt zijn om naar de bank te gaan, maar die was zoals voorspeld gesloten. Alleen de aanwijzing dat het dan wel mogelijk zou zijn wellicht om iets te regelen met de bewaking was een loze kreet, dat bleek helaas op geen enkele manier mogelijk omdat de bewakers niets met de bank te maken hebben. Dus helaas ging het toch echt niet lukken, en heb ik mijn vlucht geannuleerd. Verzetten zou een optie wezen, maar helaas, die mogelijjkheid was er ineens niet meer. Nou ja, ik weet toch nog niet wanneer ik weg kan, dus het maakt ook eigenlijk niet uit.

Na het bezoek aan de binnenstad heb ik inmiddels veel meer dan gisteren het idee dat k Jogja wel genoeg gezien heb. Ondanks dat het waterpaleis al dicht was vandaag omdat ik zo lang in Fort Vredeburg heb gelopen.

Vredeburg wist ik eigenlijk geen donder van wat ik kon verwachten. Eerlijk gezegd weet ik ook baggerweinig van de NL-indonesische geschiedenis. Een flink gemis wel. Het museum heeft me wel ietsje wijzer gemaakt.

Niet dat het an sich heel bijzonder is, of dat het vol staat met oude relikwieen, integendeel, die zijn er nauwelijks. De opzet is meer dat de hele situatie in een soort enorme kijkdozen wordt verteld en uitgelegd. Maquettes met beschilderde muren etc, echt heel gaaf gedaan. Het ziet er in het echt een stuk leuker uit dan ik kan vertellen.

Bijzonder ook was de kennismaking met een meisje dat me durfde aan te spreken over op de foto mogen. Van een foto werd het na wat kletsen een opdracht voor haar opleiding. Maar ik kan zo waarderen dat ze daar gewoon open over was. Geen stiekem gedoe (zoals echt heel veel gebeurt) maar gewoon uitleg over dat ze een schoolopdracht nog moet doen en of ze daarvoor een stukje mag filmen. Ik was kennelijk de eerste waartegen ze engels sprak want ze was nog maar net klaar met het eerste deel van die opleiding.

De tocht naar het volgende museum was een uitdaging op zich. Ook hier door opdringerige verkopers, bakfietsers en mensen die een selfie willen. En hoe ongemakkelljk ook: die laatste groep heb ik echt liever dan die “you want a ride, sit down, cheapcheap” want om daar langs te komen moet je echt heel erg je best doen. Er was nog een prachtig plekje om verse kokosnoot te drinken dus die heb ik me ook meester gemaakt. Dikke pret ook met de verkopende mevrouw.

Omdat de andere musea al gesloten waren ben ik terug naar het hostel gelopen maar kreeeg het ineens op mijn heupen dat mijn haar eraf moest. Gelukkig zat er een hoog aangeschreven kapper dichtbij. Maar net onderweg begon het weer flink te regenen. Hoppa grab besteld en die chap bleek gewoon geen poncho mee te hebben! Zo kon het dus gebeuren dat ik als totaal verzopen katje aankwam bij de kapper. Eerst hebben we nog geprobeerd mijn kleren een beetje droog te fohnen, maar dat was een reddeloze actie. Ofwel, ik heb daar gezeten in een T-shirt en badjas. En ik ben nog happy met het resultaat ook.

Vanaf de salon was het niet meer zo ver lopen naar het hostel. Het was wel een leuke wandeling, zo loop je door een grote blingblingstraat, dan ineens in een steegje dat heel guur/authentiek aandoet. Toch voelen hier ook de guurste steegjes helemaal niet onvieilig offzo. Het verschil is gewon heel groot, in maar een paar stappen.

En de avond? Gewoon niks bijzonders. Een potje keer po keer, wat gekletst, en toen wam er helaas weer een hoestbui. Wat dat betreft zal het een opluchting wezen om de natuur in te gaan. Hoewel de luchtvochtigheid daar vast niet minder is hoop ik dat mijn longen wel wat meer tot rust komen, want dit is niet grappig meer. Maar ik ga gewoon nog 2 weken genieten. Al besef ik nauwelijks dat de eerste week al om is.